Batı Roma İmparatorluğu

Roma İmparatorluğu genişledikçe, Roma'daki merkezi hükümetin uzak vilayetleri etkin bir şekilde yönetemediği bir noktaya ulaştı. İmparatorluğun geniş kapsamı göz önüne alındığında, iletişim ve ulaşım özellikle sorunluydu. İstila, isyan, doğal afetler veya salgın haberleri, gemi veya atlı posta servisi tarafından taşındı ve Roma'ya ulaşmak ve Roma'nın emirlerinin iade edilmesi ve yerine getirilmesi için genellikle çok zaman gerekiyordu. Bu nedenle, eyalet valileri Roma İmparatorluğu adına fiili özerkliğe sahipti. Valilerin, ordu komutanlığı, eyaletin vergilerini idare etme ve eyaletin baş yargıçları olarak hizmet etme gibi çeşitli görevleri vardı.

İmparatorluğun kurulmasından önce, Roma Cumhuriyeti toprakları MÖ 43 yılında İkinci Triumvirlik üyeleri arasında bölünmüştü: Mark Antony, Octavian ve Marcus Aemilius Lepidus. Antonius, Doğu'daki eyaletleri aldı: Achaea, Makedonya ve Epirus (kabaca modern Yunanistan, Arnavutluk ve Hırvatistan kıyıları), Bitinya, Pontus ve Asya (kabaca modern Türkiye),^[1] Suriye, Kıbrıs ve Sirenayka. Bu topraklar daha önce Büyük İskender tarafından fethedilmişti; bu nedenle, aristokrasinin çoğu Yunan kökenliydi. Tüm bölge, özellikle de büyük şehirler, büyük ölçüde Yunan kültürüne asimile edilmişti.

Octavian, Batı'nın Roma eyaletlerini elde etti: İtalya (modern İtalya), Galya (modern Fransa), Gallia Belgica (modern Belçika'nın bazı kısımları, Hollanda ve Lüksemburg) ve Hispania (modern İspanya ve Portekiz). Bu topraklar aynı zamanda kıyı bölgelerindeki Yunan ve Kartaca kolonilerini de içeriyordu, ancak Galyalılar ve Keltiberler gibi Kelt kabileleri kültürel olarak baskındı. Lepidus, küçük Afrika eyaletini (kabaca modern Tunus) aldı. Octavian kısa süre sonra Afrika'yı Lepidus'tan aldı, Sicilya'yı (modern Sicilya) kendi topraklarına ekledi.

Mark Antony'nin yenilgisi üzerine muzaffer bir Octavian, birleşik bir Roma İmparatorluğu'nu kontrol etti. İmparatorluk pek çok farklı kültüre sahipti ve hepsi kademeli bir Romalılaşma yaşadı. Doğu'nun ağırlıklı olarak Yunan kültürü ve Batı'nın ağırlıklı olarak Latin kültürü entegre bir bütün olarak etkin bir şekilde işlev görürken, siyasi ve askeri gelişmeler nihayetinde İmparatorluğu bu kültürel ve dilbilimsel çizgide yeniden hizalayacaktır. Çoğu zaman, Yunanca ve Latince uygulamaları (ve bir dereceye kadar dillerin kendileri) tarih (örneğin Cato the Elder tarafından yapılanlar), felsefe ve retorik gibi alanlarda birleştirilirdi.

İsyanlar ve siyasi gelişmeler

Küçük isyanlar ve ayaklanmalar İmparatorluk genelinde oldukça yaygın olaylardı. Barış zamanında bu süreç basitken, savaş zamanında çok daha karmaşık olabilirdi. Tam bir askeri harekatta, lejyonlar çok daha fazlaydı - örneğin, Birinci Yahudi-Roma Savaşı'nda Vespasian liderliğinde olanlar gibi. Bir komutanın sadakatini sağlamak için pragmatik bir imparator, generalin ailesinin bazı üyelerini rehin alabilir. Bu amaçla Nero, Vespasian'ın küçük oğlu ve kayınbiraderi olan Ostia Valisi Quintus Petillius Cerialis'i etkin bir şekilde tuttu. Nero'nun yönetimi, Galba adına rüşvet verilen Praetorian Muhafızlarının isyanıyla sona erdi. Figüratif bir "Damokles kılıcı" olan Praetorian Muhafızları, çoğunlukla saray entrikalarındaki rolü ve Pertinax ve Aurelian dahil olmak üzere birkaç imparatoru devirmedeki rolü nedeniyle şüpheli bir sadakat olarak algılanıyordu. Onların örneğini takiben, sınırlardaki lejyonlar artan bir şekilde iç savaşlara katıldılar. Örneğin, Mısır ve doğu illerinde konuşlanmış lejyonlar, İmparator Macrinus ile Elagabalus arasında 218 yılında yaşanan iç savaşa önemli bir katılım göreceklerdi.

İmparatorluk genişledikçe, iki kilit sınır ortaya çıktı. Batıda, Ren ve Tuna nehirlerinin arkasında, Cermen kabileleri önemli bir düşmandı. İlk imparator olan Augustus onları fethetmeye çalışmış,^[2] ancak Teutoburg Ormanı'nın feci savaşından sonra geri çekilmişti. Cermen kabileleri zorlu düşmanlar iken, Doğu'daki Part İmparatorluğu, İmparatorluğa en büyük tehdidi oluşturuyordu. Partlar fethedilemeyecek kadar uzak ve güçlüydü ve sürekli bir Part istilası tehdidi vardı. Partlar birkaç Roma istilasını püskürttüler ve Trajan veya Septimius Severus tarafından uygulananlar gibi başarılı fetih savaşlarından sonra bile, fethedilen topraklar Partlarla kalıcı bir barış sağlama girişimlerinde terk edildi.

Roma'nın batı sınırını kontrol etmek oldukça kolaydı çünkü Roma'ya nispeten yakındı. Bununla birlikte, savaş sırasında her iki sınırı aynı anda kontrol etmek zordu. İmparator Doğu sınırına yakın olsaydı, hırslı bir generalin Batı'da isyan etme şansı yüksekti ve bunun tersi de geçerliydi. Bu savaş zamanı oportünizmi birçok yönetici imparatoru rahatsız etti ve gerçekten de gelecekteki birkaç imparator için iktidara giden yolu açtı. Üçüncü Yüzyılın Krizi sırasında, gasp yaygın bir halefiyet yöntemi haline geldi.^[3][4][5]

Üçüncü Yüzyılın Krizi

İmparator Alexander Severus'un 18 Mart 235'te öldürülmesiyle Roma İmparatorluğu, şimdi Üçüncü Yüzyılın Krizi olarak bilinen 50 yıllık bir iç savaş dönemine girdi. Savaşçı Sasani İmparatorluğu'nun Part yerine yükselişi, I.Shapur'in 259'da İmparator Valerian'ı ele geçirmesinin gösterdiği gibi doğuda Roma için büyük bir tehdit oluşturdu. Valerian'ın en büyük oğlu ve varisi Gallienus, onun yerine geçti ve savaşa başladı doğu sınırında. Gallienus'un oğlu Saloninus ve Praetorian Prefect Silvanus, yerel lejyonların sadakatini sağlamlaştırmak için Colonia Agrippina'da (modern Köln) ikamet ediyorlardı. Yine de, Alman eyaletlerinin yerel valisi Marcus Cassianius Latinius Postumus isyan etti; Colonia Agrippina'ya saldırısı, Saloninus'un ve valinin ölümüyle sonuçlandı. Ardından gelen kafa karışıklığında, modern tarih yazımında Galya İmparatorluğu olarak bilinen bağımsız bir devlet ortaya çıktı.^[6]

Başkenti Augusta Treverorum'du ve tüm Hispania ve Britannia olmak üzere gemenve Galya eyaletleri üzerindeki kontrolünü hızla genişletti. Kendi senatosu vardı ve konsoloslarının kısmi bir listesi hala varlığını sürdürüyordu. Roma dinini, dilini ve kültürünü sürdürdü ve Roma merkezi hükümetine meydan okumaktan çok Germen kabileleriyle savaşmak, Cermen istilalarını savuşturmak ve Galya eyaletlerinin geçmişte sahip olduğu güvenliği yeniden sağlamakla ilgileniyordu. Bununla birlikte, Claudius Gothicus'un (268-270) hükümdarlığında, Galya İmparatorluğu'nun geniş alanları Roma egemenliğine geri getirildi.

Tetrarşi

Diocletian, Roma İmparatorluğu'nu Tetrarşi'ye bölen ilk imparatordu. 286'da Maximian'ı Augustus (imparator) rütbesine yükseltti ve Doğu’yu kendisi yönetirken ona Batı İmparatorluğu’nun kontrolünü verdi.^[7][8] 293'te Galerius ve Constantius Chlorus, Birinci Tetrarşi'yi yaratarak astları (sezarlar) olarak atandı. Bu sistem, 3. yüzyıla damgasını vuran iç karışıklıktan kaçınmanın bir yolu olarak İmparatorluğu etkili bir şekilde dört ana bölgeye ayırdı. Batıda, Maximian Mediolanum'u (şimdi Milano) başkenti yaptı ve Constantius Trier'i onun yaptı. Doğuda Galerius başkenti Sirmium, Diocletian ise Nicomedia'yı kendisi yaptı. 1 Mayıs 305'te Diocletian ve Maximian tahttan çekildi, yerine Galerius ve sırasıyla II. Maximinus ve Valerius Severus'u Sezar olarak atayan Constantius, İkinci Tetrarkşi'yi yarattı.^[9]

Tetrarşi, Constantius'un 306'da beklenmedik ölümünden sonra çöktü. Oğlu Büyük Konstantin, İngiliz lejyonları tarafından Batı İmparatoru ilan edildi, ancak diğer birkaç davacı ortaya çıktı ve onu ele geçirmeye çalıştı. Batı İmparatorluğu. 308'de Galerius Carnuntum'da bir toplantı düzenledi ve burada Batı İmparatorluğu'nu Konstantin ve Licinius arasında bölerek Tetrarşi'yi yeniden canlandırdı. Bununla birlikte, Konstantin Tetrarşi'nin istikrarından çok tüm imparatorluğu fethetmekle ilgilendi ve 314'te Licinius'a karşı rekabet etmeye başladı. Constantine, Licinius'u 324 yılında, Licinius'un esir alındığı ve daha sonra öldürüldüğü Chrysopolis Savaşı'nda mağlup etti Konstantin imparatorluğu birleştirdikten sonra, günümüz Türkiye'sinde Bizans şehrini Nova Roma ("Yeni Roma") olarak yeniden kurdu, daha sonra Konstantinopolis olarak adlandırdı ve burayı Roma İmparatorluğu'nun başkenti yaptı. Roma İmparatorluğu'nu fiziksel olarak iki imparator arasında bölme kavramı kalmasına rağmen Tetrarşi sona erdi. Birkaç güçlü imparator, imparatorluğun her iki bölgesini birleştirmiş olsa da, bu genellikle Konstantin ve Theodosius'un ölümlerinden sonra olduğu gibi Doğu ve Batı'ya bölünmüş bir imparatorlukta geri döndü.

Diğer bölümler

Roma İmparatorluğu tek bir İmparatorun egemenliği altındaydı, ancak 337'de Konstantin'in ölümüyle imparatorluk, hayatta kalan erkek mirasçıları arasında paylaştırıldı. Constantius, üçüncü oğlu ve ikinci oğlu Fausta (Maximian'ın kızı) Konstantinopolis, Trakya, Küçük Asya, Suriye, Mısır ve Sirenayka dahil olmak üzere doğu illerini kabul etti; II. Konstantin, Britannia, Gaul, Hispania ve Mauretania'yı aldı; ve Constans, başlangıçta II. Konstantin gözetiminde İtalya, Afrika, Illyricum, Pannonia, Makedonya ve Achaea'yı kabul etti. Trakya, Achaea ve Makedonya vilayetleri, 337 yılında kendi askerleri tarafından öldürülene kadar I. Konstantin'in yeğeni Dalmatius ve Augustus değil Sezar tarafından kısa bir süre kontrol edildi. Batı, 350 yılında gaspçı Magnentius'un emriyle suikasta kurban giden Constans yönetimi altında 340 yılında birleşti. Magnentius, Mursa Major Savaşı'nı kaybettikten ve intihar ettikten sonra, 353'te Constantius yönetimi altında tüm imparatorluğun yeniden birleşmesi gerçekleşti.

Constantius, gücünün çoğunu Doğu'ya odakladı. Onun yönetimi altında, ancak yakın zamanda Konstantinopolis olarak yeniden kurulan Bizans şehri, bir başkent olarak tamamen gelişti. Konstantinopolis'te, Doğu İmparatorluğu'nun kaynaklarının siyasi, ekonomik ve askeri kontrolü, gelecek yüzyıllar boyunca güvende kalacaktı. Şehir iyi tahkim edilmişti ve birçok büyük ticaret ve askeri yolun kavşak noktasında bulunuyordu. Site stratejik önemi nedeniyle imparatorlar Septimius Severus ve Caracalla tarafından bir asırdan fazla bir süre önce kabul edilmişti.

361'de II. Constantius hastalandı ve öldü ve Constantius Chlorus'un II. Constantius'un Sezar'ı olarak görev yapan torunu Julian iktidarı ele geçirdi. Julian, 363 yılında Samarra Savaşı'nda Pers İmparatorluğu'na karşı öldürüldü ve yerine yalnızca dokuz ay hüküm süren Jovian geçti. Jovian'ın ölümünden sonra, Valentinianus 364'te İmparator olarak ortaya çıktı. Hemen imparatorluğu bir kez daha böldü ve doğu yarısını kardeşi Valens'e verdi. Dış güçlerle (barbar kabileleri) çatışmalar yoğunlaştığı için her iki tarafta da uzun süre istikrar sağlanamadı. 376 yılında, Doğu hükümeti tarafından Hunlardan önce kaçan Ostrogotların önünden kaçan Vizigotların Tuna nehrini geçmelerine ve Balkanlara yerleşmelerine izin verildi. Kötü muamele büyük çapta bir isyana neden oldu ve 378'de İmparator Valens'in de öldüğü Edirne Savaşı'nda Doğu Roma saha ordusunu sakat bir yenilgiye uğrattı. Edirne'deki yenilgi Romalılar için şok ediciydi ve onları, kendi liderleri altında yarı bağımsız foederati olacakları İmparatorluk sınırları içindeki Vizigotlarla müzakere etmeye ve yerleştirmeye zorladı.

İmparatorluğun batı kesiminde de İmparatorların Hıristiyanlaştırma politikasına Doğu'da olduğundan daha fazla muhalefet vardı. 379'da I. Valentinianus'un oğlu ve halefi Gratian, Pontifex Maximus unvanını takmayı reddetti ve 382'de pagan rahiplerin haklarını geri aldı ve Zafer Sunağı'nı Roma Curia'sından çıkardı. Roma. Theodosius I daha sonra Hıristiyanlık dışındaki tüm dinleri yasaklayan Selanik Fermanı'nı çıkardı.

Siyasi durum istikrarsızdı. 383'te Magnus Maximus adlı güçlü ve popüler bir general Batı'da iktidarı ele geçirdi ve Gratian'ın üvey kardeşi Valentinianus II'yi yardım için Doğu'ya kaçmaya zorladı; Yıkıcı bir iç savaşta Doğu İmparatoru Theodosius onu yeniden iktidara getirdi. 392'de, Frenk ve pagan yargıç militumu Arbogast, II. Valentinianus'u öldürdü ve Eugenius adlı karanlık bir senatörü İmparator ilan etti. 394'te İmparatorluğun iki yarısının güçleri yine büyük can kaybıyla çarpıştı. Yine Theodosius'u kazandım ve 395'teki ölümüne kadar kısaca birleşik bir imparatorluğu yönetti. Batı parçalanmadan ve çökmeden önce Roma İmparatorluğu'nun her iki tarafını da yöneten son imparatordu.

Theodosius'un büyük oğlu Arcadius doğu yarısını miras alırken, genç Honorius batı yarısını aldı. Her ikisi de hala küçüktü ve hiçbiri etkili bir şekilde yönetme yeteneğine sahip değildi. Honorius, yarı Romalı / yarı barbar hakimi militum Flavius ​​Stilicho'nun  vesayeti altına alındı, Rufinus ise doğuda tahtın arkasındaki güç oldu. Rufinus ve Stilicho rakiplerdi ve anlaşmazlıkları, Roma imparatorluğuna asimile olmaya çalışan binlerce barbar ailenin Roma lejyonlarının katliamının ardından 408 yılında yeniden isyan eden Gotik lider I.Alaric tarafından sömürüldü.^[10][11]

İmparatorluğun hiçbir yarısı Alaric'in adamlarına boyun eğdirecek kadar güç toplayamadı ve ikisi de Alaric'i diğer yarısına karşı kullanmaya çalıştı. Alaric'in kendisi uzun vadeli bölgesel ve resmi bir üs kurmaya çalıştı, ancak bunu asla başaramadı. Stilicho, İtalya'yı savunmaya ve işgalci Gotları kontrol altına almaya çalıştı, ancak bunu yapmak için Ren sınırını askerden arındırdı ve Vandallar, Alanlar ve Suevi 406'da Galya'yı işgal etti. Stilicho mahkeme entrikalarının kurbanı oldu ve öldürüldü. Doğu yavaş bir toparlanma ve konsolidasyona başlarken, Batı tamamen çökmeye başladı. Alaric'in adamları 410'da Roma'yı yağmaladılar.

Tarih

Honorius Hükümdarlığı

I. Theodosius'un küçük oğlu Honorius, 23 Ocak 393'te Augustus (ve babasıyla ortak imparator) ilan edildi. Theodosius'un ölümü üzerine Honorius, Batı'nın tahtını daha on yaşında miras aldı. kardeş Arcadius Doğu'yu miras aldı. Batı başkenti, önceki tümenlerde olduğu gibi başlangıçta Mediolanum'du, ancak 402'de Vizigot kral I.Alaric'in İtalya'ya girmesiyle Ravenna'ya taşındı. Bol bataklıklar ve güçlü tahkimatlarla korunan Ravenna, savunması çok daha kolaydı ve Doğu İmparatorluğu'nun imparatorluk filosuna kolay erişime sahipti, ancak Roma ordusunun İtalya'nın orta kısımlarını düzenli barbar saldırılarına karşı savunmasını zorlaştırdı.^[12][13][14]

Taşınan sermayeye rağmen, ekonomik güç Roma'ya ve özellikle İtalya ve Afrika'nın çoğuna hakim olan zengin senatoryal aristokrasisine odaklanmış durumda kaldı. İmparator Gallienus, 3. yüzyılın ortalarında senatörleri ordu komutanlığından men ettikten sonra, senatör seçkinleri askeri yaşamla ilgili tüm deneyimlerini ve ilgilerini kaybetti. 5. yüzyılın başlarında, Roma Senatosunun zengin toprak sahibi seçkinleri, kiracılarının askerlik hizmetini büyük ölçüde yasakladı, ancak aynı zamanda, tüm Batı İmparatorluğu'nu savunmak için yeterince güçlü bir paralı asker ordusunu sürdürmek için yeterli finansmanı onaylamayı da reddetti. Batı'nın en önemli askeri bölgesi, Trier'in sık sık İmparatorluk için bir nevi askeri başkent olarak hizmet verdiği 4. yüzyılda kuzey Galya ve Ren sınırı idi. Önde gelen birçok Batılı general barbardı.^[15]

Honorius'un saltanatı, Batı Roma standartlarına göre bile kaotikti ve hem iç hem de dış mücadelelerle boğuşuyordu. Alaric yönetimindeki Visigothic foederati, Illyricum'daki majister militum, 395'te isyan etti.

Britanya ve Galya'daki sınırların zayıflaması İmparatorluk için korkunç sonuçlar doğurdu. İmparatorluk hükümeti kuzey vilayetlerinin beklediği ve ihtiyaç duyduğu askeri korumayı sağlamadığından, Britanya'da Marcus (406-407), Gratian (407) ve 407'de Galya'yı işgal eden III. Konstantin dahil olmak üzere çok sayıda gaspçı ortaya çıktı. Britanya, kaynak yetersizliği ve daha önemli sınırlara bakma ihtiyacı nedeniyle 410 yılında imparatorluk tarafından etkin bir şekilde terk edildi. Ren sınırının zayıflaması, Vandallar, Alanlar ve Suebiler de dahil olmak üzere çok sayıda barbar kabilesinin nehri geçmesine ve 406'da Roma topraklarına girmesine izin verdi.

Honorius, bakan Olympius tarafından Stilicho'nun onu devirmek için komplo kurduğuna ikna olmuştu ve bu yüzden Stilicho'yu 408'de tutuklayıp idam etti. Olympius, oğlu ve birçok federe birliklerinin aileleri de dahil olmak üzere Stilicho fraksiyonuyla ilgili kilit kişilerin ölümlerini başarıyla düzenleyen bir komploya başkanlık etti. Bu, birçok askerin 409'da İtalya'ya dönen ve çok az muhalefetle karşılaşan Alaric'e katılmasına neden oldu. Honorius'un bir anlaşmaya varma girişimlerine ve onu desteklemek için gönderilen altı lejyon Doğu Romalı askerine rağmen Alaric ile Honorius arasındaki müzakereler 410 yılında bozuldu ve Alaric Roma şehrini yağmaladı. Çuval nispeten ılımlı olmasına ve Roma artık Batı İmparatorluğu'nun bile başkenti olmamasına rağmen, olay ilk kez Roma'nın (en azından İmparatorluğun sembolik kalbi olarak görülüyordu) düştüğü için İmparatorluğun her iki yarısında da insanları şok etti. 4. yüzyıldaki Galya istilalarından bu yana yabancı bir düşmana. Arcadius'un halefi Doğu Roma İmparatoru II. Theodosius, Konstantinopolis'te üç günlük yas ilan etti.

Stilicho olmadan ve Roma'nın yağmalanmasının ardından Honorius'un hükümdarlığı daha kaotik bir hal aldı. Gaspçı III. Konstantin, 407'de Galya'ya geçtiğinde Roma Britanya'nın savunmasını kaldırmış ve Romalaşmış nüfusu önce Pictler, sonra da Saksonlar, Angli ve yaklaşık olarak yerleşmeye başlayan Jütiler tarafından işgallere maruz bırakmıştı. 440 sonrası. Honorius, Constantine'i eş imparator olarak kabul ettikten sonra, Constantine'in Hispania'daki generali Gerontius, Maximus'u İmparator ilan etti. General Constantius'un yardımıyla Honorius, Gerontius ve Maximus'u 411'de başarıyla mağlup etti ve kısa bir süre sonra III. Konstantin'i yakalayıp idam etti. Gallo-Romalı senatör Jovinus, Constantius'un İtalya'ya dönmesiyle, kendisini İmparator ilan ettikten sonra, Galyalı soyluların ve barbar Burgundyalıların ve Alanların desteğiyle isyan etti. Honorius, destek için Kral Athaulf komutasındaki Vizigotlara döndü. Athaulf, 413'te Jovinus'u ve onun imparatoru olan Sebastianus'u yendi ve idam etti, aynı zamanda Afrika'da başka bir gaspçı Heraclianus ortaya çıktı. Heraclianus, İtalya'yı işgal etmeye çalıştı, ancak başarısız oldu ve öldürüldüğü Kartaca'ya geri çekildi.

Roma lejyonlarının geri çekilmesiyle, Kuzey Galya giderek Frenk etkisine maruz kaldı ve Franklar doğal olarak bölgede lider bir rol üstlendi. 418'de Honorius, vassal federasyon olarak güneybatı Galya'yı (Gallia Aquitania) Vizigotlara verdi. Honorius, yerel imparatorluk valilerini uzaklaştırdı ve kendi işlerini yürütmek üzere Vizigotları ve eyalet Roma sakinlerini terk etti. Böylelikle "barbar krallıklarının" ilki olan Vizigotik Krallık kuruldu.^[9]

Artan Çatışmalar

Honorius'un 423'teki ölümünü, Doğu Roma hükümeti, Galla Placidia oğlunun azınlığı döneminde naip olarak hareket ederek Ravenna'da Batı İmparatoru olarak III.Valentinian'ü Batı İmparatoru olarak yerleştirene kadar kargaşa izledi. Doğu İmparatoru II.Theodosius, Honorius'un ölümünü ilan etmekte tereddüt etmişti ve sonraki dönemde, Joannes Batı İmparatoru olarak aday gösterildi. Joannes'ın "kuralı" kısaydı ve Doğu güçleri onu 425'te yenip idam etti.

Birkaç rakiple şiddetli bir mücadelenin ardından ve Placidia'nın isteğine karşı, Aetius magister militum rütbesine yükseldi. Aetius, büyük ölçüde Hunik müttefiklerine güvenerek Batı İmparatorluğu'nun askeri durumunu bir şekilde istikrara kavuşturmayı başardı. Onların yardımıyla Aetius Galya'da kapsamlı seferler düzenledi, 437 ve 438'de Vizigotları mağlup etti, ancak 439'da bir yenilgiye uğradı ve anlaşmazlığı statüko ante ile sona erdirdi.

Bu arada, Vizigotların baskısı ve Afrika valisi Bonifacius'un isyanı, Kral Gaiseric yönetimindeki Vandalları, 429'da şu anda Fas'ta olan İspanya'dan Tingitana'ya geçmeye teşvik etti. Doğuya gitmeden önce 435'te Numidia'da geçici olarak durdular. Aetius Galya'da işgal edildiğinde, Batı Roma hükümeti Vandalların zengin Afrika vilayetlerini fethetmesini engellemek için hiçbir şey yapamadı ve 19 Ekim 439'da Kartaca'nın düşüşü ve Vandal Krallığı'nın kurulmasıyla sonuçlandı. 400'lerde İtalya ve Roma bu eyaletlerden gelen vergilere ve gıda maddelerine bağımlı hale geldi ve bu da ekonomik krize yol açtı. Vandal filolarının Roma deniz ticareti ile batı ve orta Akdeniz kıyıları ve adaları için artan bir tehlike haline gelmesiyle Aetius, 440 yılında Vandallara karşı bir karşı saldırı düzenleyerek Sicilya'da büyük bir ordu örgütledi.

Ancak, 444'te hırslı kralları Attila'nın altında birleşen Hunlarla hemen mücadele etme ihtiyacı nedeniyle Afrika'yı geri alma planları terk edilmek zorunda kaldı. Eski müttefiklerine karşı dönen Hunlar, İmparatorluk için korkunç bir tehdit haline geldi. Aetius, kuvvetlerini Tuna'ya gönderdi ^[16] ancak Attila Balkanlar'daki Doğu Roma eyaletlerine baskın yapmaya yoğunlaşarak Batı İmparatorluğu'na geçici yardım sağladı. 449'da Attila, III.Valentinianus'ün kız kardeşi Honoria'dan, kardeşinin onu zorladığı istenmeyen bir evlilikten onu kurtarması halinde ona batı imparatorluğunun yarısını öneren bir mesaj aldı. Batı'yı ele geçirme isteği bahanesiyle Attila, Doğu sarayıyla barışı sağladı ve 451'in başlarında Ren'i geçti. Attila'nın Galya'yı kasıp kavurmasıyla Aetius, Vizigotlar ve Burgundyalılar da dahil olmak üzere Roma ve Cermen güçlerinden oluşan bir koalisyon topladı ve Hunların Aurelianum şehrini ele geçirmesini engelleyerek onları geri çekilmeye zorladı. Katalunya Ovaları Muharebesi'nde, Roma-Germen koalisyonu Hun güçleriyle karşılaştı savaşta tam bir yenenin olmadığı muharebede avantajlı olarak Roma gözüktü.^[17]

Attila yeniden toplandı ve 452'de İtalya'yı işgal etti. Aetius'un ona saldıracak kadar gücü olmadığından, Roma'ya giden yol açıktı. Valentinianus, Papa I. Leo'yu ve önde gelen iki senatörü Attila ile görüşmeleri için gönderdi. Papa I. Leo Atilla'nın önünde diz çökerek Atilla'dan af dileyip geri çekilmesini istemiştir. Bu büyükelçilik, Attila'nın birlikleri arasında bir veba, kıtlık tehdidi ve Doğu İmparatoru Marcian'ın Tuna Nehri boyunca Hun anavatanlarına saldırı başlattığı haberi ile birleştiğinde, Attila'yı geri dönmeye ve İtalya'yı terk etmeye zorladı. Attila 453'te beklenmedik bir şekilde öldüğünde oğulları arasında çıkan güç mücadelesi Hunların oluşturduğu tehdidi sona erdirdi.^[18]

İmparatorluğun Düşüşü

Sözleşmeye göre, Batı Roma İmparatorluğu 4 Eylül 476'da Odoacer'in Romulus Augustus'u devirmesiyle sona erdi, ancak tarihsel kayıtlar bu kararlılığı sorguluyor. Nitekim Romulus Augustus'un ifadesi çağdaş zamanlarda çok az ilgi gördü. Romulus, Doğu Roma İmparatorluğu'nun ve İtalya dışındaki Batı Roma kontrolünün geri kalan bölgelerinin gözünde bir gaspçıydı, önceki imparator Julius Nepos hala hayatta ve Dalmaçya'daki Batı İmparatorluğu'nu yönettiğini iddia ediyordu. Dahası, Batı mahkemesi gerçek güçten yoksundu ve onlarca yıldır Alman aristokratlarına tabi olmuştu, yasal topraklarının çoğu çeşitli barbar krallıkların kontrolü altındaydı. Odoacer, Julius Nepos'u ve daha sonra Doğu İmparatoru Zeno'yu egemenliği olarak kabul etmesiyle, İtalya'da nominal Roma kontrolü devam etti. Kuzey Galya'da (bugün Soissons Bölgesi olarak bilinen bir bölge) Roma egemenliğini korumayı başaran Syagrius, Nepos'u egemenliği ve meşru Batı İmparatoru olarak kabul etti.

Julius Nepos'un imparator olarak yetkisi yalnızca İtalya'daki Odoacer tarafından değil, Doğu İmparatorluğu ve Galya'daki Syagrius (Romulus Augustulus'u tanımayan) tarafından kabul edildi. Nepos 480 yılında kendi askerleri tarafından öldürüldü, bir komplo Odoacer'a veya bir önceki tahttan indirilmiş imparator Glycerius'a atfedildi ve Doğu İmparatoru Zeno yeni bir batı imparatoru atamamayı seçti. Batı mahkemesi tarafından yasal olarak yönetilen topraklar üzerinde gerçek bir Roma kontrolünün kalmadığını kabul eden Zeno, bunun yerine İmparator konumunun hukuki ayrımını kaldırmayı seçti ve kendisini Roma İmparatorluğu'nun tek imparatoru ilan etti. Zeno, 85 yıl önce I. Theodosius'tan sonraki bölünmeden bu yana ilk tek Roma imparatoru oldu ve konum bir daha asla bölünmeyecekti. Bu nedenle, 480'den sonraki (doğu) Roma imparatorları, sadece hukuki anlamda da olsa, batılıların halefleridir.Bu imparatorlar, yaklaşık bin yıl sonra, 1453'te Konstantinopolis'in Düşüşüne kadar Roma İmparatorluğu'nu yönetmeye devam edeceklerdi. 480, imparatorluğun iki ayrı imparatorluk mahkemesine bölünmesinin sonunu işaret ettiği için, bazı tarihçiler Nepos'un ölümüne ve Batı İmparatorluğunun Zeno tarafından ortadan kaldırılmasına Batı Roma İmparatorluğu'nun sonu olarak atıfta bulunur.

Batı İmparatorluğu'nun düşüşüne veya ortadan kaldırılmasına rağmen, Batı Avrupa'nın yeni krallarının birçoğu, bir Roma idari çerçevesi içinde sıkı bir şekilde faaliyet göstermeye devam etti. Bu, özellikle Odoacer'den sonra İtalya'yı yönetmeye gelen Ostrogotlar için geçerlidir. Odoacer'in krallığının, esasen Batı Roma İmparatorluğunun idari sistemlerini kullanmaya devam ettiler ve idari mevkilerde yalnızca Romalılar görev yapmaya devam etti. Senato her zaman olduğu gibi işlemeye devam etti ve Gotlar kendi geleneksel yasalarıyla yönetilse de İmparatorluğun yasaları Roma halkını yönetiyor olarak kabul edildi. Batı Roma idari kurumları, özellikle İtalya'dakiler, böylece "barbar" yönetimi sırasında ve Doğu Roma imparatorluğunun güçleri eski imparatorluk bölgelerinin bazılarını yeniden fethettikten sonra kullanılmaya devam etti. Bu nedenle bazı tarihçiler, altıncı yüzyılda İtalya'nın yeniden yapılanmasına ve İtalya'nın Praetorian vilayeti gibi eski ve ayrı Batı Roma idari birimlerinin kaldırılmasına Batı Roma İmparatorluğu'nun "gerçek" düşüşü olarak atıfta bulunurlar.

Roma kültürel gelenekleri, Batı İmparatorluğu'nun ortadan kaybolmasından sonra da uzun süre boyunca devam etti ve yakın tarihli bir yorum okulu, büyük politik değişikliklerin bir düşüşten ziyade karmaşık bir kültürel dönüşüm olarak daha doğru bir şekilde tanımlanabileceğini öne sürüyor.

Siyasi sonrası

Batı Roma İmparatorluğu'nun çöküşünden sonra, çöküşü sırasında kurulan ve genellikle "barbar krallıkları" olarak anılan Cermen krallıkları büyümeye ve gelişmeye devam etti. Başlangıçları, Batı Roma İmparatorluğu'nun sona ermesiyle birlikte, Geç Antik Çağ'dan Orta Çağ'a geçişi işaret ediyor. Barbar krallıklarının uygulamaları, altıncı ve yedinci yüzyıllarda, özellikle Galya ve İtalya'nın pretoryen vilayetlerinde kademeli olarak eski Roma kurumlarının yerini aldı. Pek çok yerde Roma kurumları ekonomik istikrarla birlikte çöktü. Bazı bölgelerde, özellikle Galya ve İtalya'da, barbarların eski Roma topraklarına yerleştirilmesi, barbar yöneticilerin halihazırda mevcut olan Roma sistemlerini kullanması ve değiştirmesiyle görece küçük bir kesintiye neden olmuş gibi görünüyor. İtalya, Hispania ve Galya'daki Cermen krallıkları, Konstantinopolis'teki İmparatoru biraz nominal bir egemen olarak tanımaya devam etti, Vizigotlar altıncı yüzyılda I. Justinianus'un hükümdarlığına kadar adlarına sikke bastılar.^[19]

Doğrudan Roma kontrolü altındaki bazı bölgeler, 480'den sonra bile Batı'da var olmaya devam etti. Kuzey Galya'da Syagrius tarafından yönetilen bir sağrı eyaleti olan Soissons, Soissons Savaşı'ndan sonra Kral Clovis I komutasındaki Franklar tarafından fethedildiğinde 486'ya kadar hayatta kaldı. . Syagrius, bölgedeki Cermen halkları tarafından "Romalıların Kralı" olarak biliniyordu ve defalarca kendisinin bağımsız bir krallığı değil, yalnızca bir Roma eyaletini yönettiğini iddia etti. 480'lerden 511'e kadar Clovis I döneminde, Franklar büyük bir bölgesel güce dönüşeceklerdi. Soissons'u fethetmelerinden sonra, Frenkler 504'te Alemanni'yi mağlup ettiler ve 507'de Septimania dışında Pirenelerin kuzeyindeki tüm Visigotik bölgeleri fethettiler. Vizigotlara karşı kazandığı zaferin ardından konsolos. Frenk Krallığı, 800'lerde dağıldığı sırada, diğer göç dönemi barbar krallıklarından çok daha uzun sürdü. Bölünmüş halefleri, ortaçağ Fransa (başlangıçta Batı Francia olarak bilinir) ve Almanya (başlangıçta Doğu Francia olarak bilinir) haline dönüştü.

Mauretania Caesariensis eyaletinde bir Mauro-Roman krallığı 8. yüzyılın başlarına kadar hayatta kaldı. Yıkık Altava kentinde 508 yılından kalma bir tahkimat üzerindeki bir yazıt, Masuna adlı bir adamı, Moors ve Romalılar Krallığı "Regnum Maurorum et Romanarum" kralı olarak tanımlamaktadır. Masuna'nın, 535'te Vandallara karşı Doğu Roma İmparatorluğu güçleriyle ittifak kuran "Massonalar" ile aynı adam olması mümkündür. Bu Krallık, 578 yılında Doğu Roma majister militumu Gennadius tarafından yenildi ve kıyı bölgeleri bir kez daha İmparatorluğa dahil edildi.

Cermen İtalya

Romulus Augustus'un görevden alınması ve Odoacer'in 476'da İtalya'nın hükümdarı olarak yükselişi o dönemde çok az ilgi gördü. Genel olarak, insanlar için çok az değişiklik oldu; Konstantinopolis'te, Odoacer'in kendisini tabi kıldığı bir Roma İmparatoru hâlâ vardı. Interregna daha önce Batı'da birçok noktada deneyimlenmişti ve Romulus Augustus'un ifade vermesi olağandışı bir şey değildi. Odoacer, iktidarını Ricimer'den farklı olarak tamamen Roma İmparatorluğu geleneğinde görüyordu ve İtalya'nın imparatorluk "valisi" olarak etkili bir şekilde hüküm sürdü ve hatta patricius unvanını aldı. Odoacer, halihazırda yürürlükte olan Roma idari sistemlerini kullanarak hükmetti ve 480 yılına kadar Julius Nepos'un adı ve portresiyle sikke basmaya devam etti ve daha sonra kendi adı yerine Doğu Augustus'un adı ve portresiyle.

Nepos 480 yılında Dalmaçya'da öldürüldüğünde, Odoacer suikastçıları takip etme ve infaz etme görevini üstlendi ve aynı zamanda Dalmaçya'da kendi yönetimini kurdu. Odoacer, iktidarını İtalya'da ikamet eden bir imparator olmadan da devam eden bir yasama organı olan Roma Senatosunun sadık desteğiyle kurdu. Doğrusu, Senato'nun Odoacer döneminde iktidarı artmış görünüyor. 3. yüzyılın ortalarından beri ilk kez bakır sikkeler efsane S C (Senatus Consulto) ile basıldı. Bu sikkeler Afrika'daki Vandallar tarafından kopyalanmış ve aynı zamanda Doğu'da İmparator Anastasius tarafından gerçekleştirilen para reformunun temelini oluşturmuştur.

Odoacer döneminde Batılı konsoloslar, Batı Roma İmparatorluğu altında oldukları için atanmaya devam etti ve Doğu Mahkemesi tarafından kabul edildi, ilki 480'de Caecina Decius Maximus Basilus'du. Odoacer altında var olmaya devam etti. Senato tarafından 480'den 493'e kadar Odoacer başkanlığında on bir konsül daha atandı ve bir başka İtalya Praetorian Prefect'i atandı, Caecina Mavortius Basilius Decius (486-493)

Odoacer bir Roma valisi olarak hüküm sürse de, kendisini geri kalan İmparatorluğun emrinde tutsa da, Doğu İmparatoru Zeno onu giderek daha fazla rakip olarak görmeye başladı. Böylece Zeno, Doğu Mahkemesi'nin foederati'si olan Ostrogotların Büyük Theoderic'e, Odoacer'ı yenebilirse İtalyan yarımadasını kontrol etme sözü verdi. Theoderic, Ostrogotları Julian Alpleri boyunca İtalya'ya götürdü ve 489'da Odoacer'ı iki kez mağlup etti. Aralarındaki dört yıllık düşmanlıktan sonra, Ravenna Piskoposu John, 493'te Odoacer ve Theoderic arasında bir anlaşma müzakere edebildi ve böylece anlaştılar. Ravenna ve İtalya'yı birlikte yönetmek. Theoderic Ravenna'ya 5 Mart'ta girdi ve Odoacer on gün sonra öldü, Theoderic tarafından onunla yemek paylaştıktan sonra öldürüldü.

Theoderic, Odoacer'in İtalya için vali vekili ve görünüşte bir patricius ve Konstantinopolis'teki imparatorun tebası rolünü miras aldı. Bu pozisyon, Theoderic'in Odoacer'ı mağlup etmesinden dört yıl sonra, 497'de İmparator Anastasius tarafından tanındı. Theodoric bağımsız bir hükümdar olarak hareket etmesine rağmen, ikincil konumunun dış görünüşünü titizlikle korudu. Theoderic, Odoacer'in krallığının, esasen Batı Roma İmparatorluğunun idari sistemlerini kullanmaya devam etti ve idari mevkilerde yalnızca Romalılar görev yapmaya devam etti. Senato her zaman olduğu gibi işlemeye devam etti ve Gotlar kendi geleneksel yasalarıyla yönetilse de İmparatorluğun yasaları Roma halkını yönetiyor olarak kabul edildi. Bir ast olarak, Theoderic kendi kanunlarını çıkarma hakkına sahip değildi, sadece ferman ve açıklama yapma hakkına sahipti. Ordu ve askeri bürolar, yalnızca büyük ölçüde kuzey İtalya'ya yerleşen Gotlar tarafından görevlendiriliyordu.

Theodoric, içişlerinde bir ast olarak hareket etse de, dış politikalarında giderek daha bağımsız hareket etti. İmparatorluğun Doğu'daki etkisini dengelemeye çalışan Theoderic, kızlarını Vizigotik kral II.Alaric ve Burgonya prensi Sigismund ile evlendirdi. Kız kardeşi Amalfrida, Vandal kralı Thrasamund ile evlendi ve kendisi Frank kralı Clovis I'in kız kardeşi Audofleda ile evlendi. Bu ittifaklar ve ara sıra yaşanan çatışmalar sayesinde, altıncı yüzyılın başlarında Theoderic tarafından kontrol edilen bölge neredeyse restore edilmiş bir Batı Roma İmparatorluğu oluşturuyordu. 493'ten beri İtalya'nın hükümdarı olan Theoderic, 511'de Vizigotların kralı oldu ve 521 ile 523 yılları arasında Kuzey Afrika'daki Vandallar üzerinde hegemonya uyguladı. Böylelikle yönetimi Batı Akdeniz'e kadar uzandı. Romulus Augustulus'un 476'da görevden alınmasından bu yana Konstantinopolis'te barındırılan Batı imparatorluk hükümdarlığı, 497'de İmparator Anastasius tarafından Ravenna'ya iade edildi. Teoderik, şimdiye kadar Batı İmparatoru, ancak, yalnızca ayrı bir Batı mahkemesi fikrinin ortadan kaldırılması nedeniyle değil, aynı zamanda Ricimer'ınki gibi "barbar" mirası nedeniyle imparatorluk unvanını üstlenemezdi. ondan önce tahta geçmesini engellerdi.

Theodoric'in 526'da ölümüyle ittifaklar ağı çökmeye başladı. Vizigotlar, Kral Amalaric yönetiminde özerkliklerini yeniden kazandılar ve Ostrogotların Vandallarla ilişkileri, annesi Amalasuntha'nın naipliği altındaki yeni kralları Athalaric'in hükümdarlığı döneminde giderek daha düşmanca hale geldi. Theoderic'in Batı Akdeniz'deki kontrolünün çöküşünden sonra, Frank Krallığı, Roma yönetiminin yokluğunda Galya'nın çoğunun kontrolünü ele geçirerek barbar krallıklarının en güçlüsü haline geldi.

Amalasuntha, Gotlar ve Romalılar arasındaki uzlaşma politikalarını sürdürdü, yeni Doğu İmparatoru I. Justinian'ı destekledi ve Vandalik Savaşı'nda Afrika'nın yeniden fethi sırasında Sicilya'yı bir başlangıç ​​noktası olarak kullanmasına izin verdi. 534'te Athalaric'in ölümüyle, Amalasuntha, kuzeni ve tek akraba Theodahad'ı desteğini umarak kral olarak taçlandırdı. Bunun yerine, Amalasuntha hapsedildi ve Theodahad, İmparator Justinian'ı güvenliğini temin etmesine rağmen, kısa bir süre sonra idam edildi.

Roma'nın Odoacer tarafından ele geçirilmesi ve Batı Roma İmparatorluğu'nun Çöküşü

Ana madde: Batı Roma İmparatorluğu'nun çöküşü

Batı Roma İmparatorluğu çökerken, kurucu eyaletlerini fetheden yeni Germen yöneticiler, Roma yasalarının ve geleneklerinin çoğunu sürdürdüler. İşgalci Cermen kabilelerinin çoğu, çoğu Arianizm'in takipçisi olmasına rağmen, zaten Hıristiyanlaştırılmıştı. Roma İmparatorluğu'nun devlet kilisesine bağlılıklarını hızla değiştirdiler. Bu, yerel Roma halkının sadakatinin yanı sıra güçlü Roma Piskoposunun desteğini sağlamlaştırmaya yardımcı oldu. Başlangıçta yerel kabile yasalarını tanımaya devam etseler de, Roma yasalarından daha fazla etkilenmişler ve yavaş yavaş dahil etmişlerdir. Roma hukuku, özellikle I. Justinianus'un emriyle toplanan Corpus Juris Civilis, modern medeni hukukun temelini oluşturur. Bunun aksine, örf ve adet hukuku, Germen Anglo-Sakson hukukuna dayanmaktadır. Medeni hukuk, yaklaşık 150 ülkede bir şekilde yürürlükte olan, dünyadaki en yaygın hukuk sistemidir.

Latince bir dil olarak ortadan kalkmadı. Vulgar Latince, komşu Cermen ve Kelt dilleriyle birleşerek İtalyanca, Fransızca, İspanyolca, Portekizce, Romence ve çok sayıda küçük dil ve lehçe gibi modern Roman dillerinin ortaya çıkmasına neden oldu. Bugün dünya çapında 900 milyondan fazla insanın anadili Roman dilleri. Buna ek olarak, birçok Roman dili ana dili İngilizce olmayanlar tarafından ortak dil olarak kullanılmaktadır.

Latince, İngilizce ve Almanca gibi Cermen dillerini de etkiledi. Katolik Kilisesi'nin dili olarak "daha saf" bir biçimde varlığını sürdürür; Katolik Ayini, 1969'a kadar sadece Latince konuşuluyordu. Bu nedenle, din adamları tarafından ortak dil olarak da kullanılıyordu. Tıp, hukuk ve diplomasinin (çoğu antlaşma Latince yazılmıştır [kaynak belirtilmeli]), aynı zamanda entelektüellerin ve bilim adamlarının dili olarak 18. yüzyılda kaldı. O zamandan beri Latince kullanımı diğer lingua franca'ların, özellikle de İngilizce ve Fransızca'nın yaygınlaşmasıyla azaldı. Latin alfabesi, I'in I ve J'ye ve V'nin U, V ve yer yer (özellikle Cermen dilleri ve Lehçe) W'ye bölünmesi nedeniyle genişletildi.Dünyada en yaygın kullanılan alfabetik yazı sistemidir. bugün.Romen rakamları, büyük ölçüde Arap rakamları ile değiştirilmiş olsalar da, bazı alanlarda ve durumlarda kullanılmaya devam etmektedir.

Batı Roma İmparatorluğunun çok görünür bir mirası Katolik Kilisesi'dir. Kilise kurumları yavaş yavaş Batı'daki Roma kurumlarının yerini almaya başladı, hatta 5. yüzyılın sonlarında Roma'nın güvenliğini müzakere etmeye yardımcı oldu. Roma, Germen kabileleri tarafından işgal edildiğinde, çoğu asimile edildi ve ortaçağ döneminin ortalarında (c. İsa'nın Vekili. Roma Kilisesi'ne geçen ilk Barbar kralları Frankların I. Clovis'iydi; Vizigotlar gibi diğer krallıklar daha sonra papalığın gözüne girmek için davayı takip ettiler.

Papa III. Leo, 800 yılında Şarlman'ı "Roma İmparatoru" olarak taçlandırdığında, hem öfkeli Doğu İmparatorluğu ile bağlarını kopardı hem de Batı Avrupa'da papalık taç giyme töreni olmadan hiçbir insanın imparator olamayacağına dair emsal oluşturdu. Papa'nın kullandığı güç sonraki dönemlerde önemli ölçüde değişmiş olsa da, makamın kendisi Katolik Kilisesi'nin başı ve Vatikan Şehri'nin devlet başkanı olarak kaldı. Papa, Batı Roma İmparatorluğu'nun çöküşünden bu yana sürekli olarak "Pontifex Maximus" unvanını elinde tutmakta ve bu unvanı bugüne kadar korumaktadır; Bu unvan eskiden biri Jül Sezar olan çok tanrılı Roma dininin baş rahibi tarafından kullanılıyordu.

Roma Senatosu, Batı Roma İmparatorluğu'nun ilk çöküşünden sağ kurtuldu. Odoacer ve daha sonra Ostrogotlar yönetimi altında otoritesi arttı ve 498'de Senato'nun Symmachus'u papa olarak kurmayı başardığı, hem İtalya'nın Theodoric'i hem de İmparator Anastasius'un Laurentius'u desteklemesine rağmen. Senatonun tam olarak ne zaman ortadan kaybolduğu belirsizdir, ancak senatodan hediyeler 578 ve 580'de İmparator II. Tiberius tarafından alındığı için, kurumun en azından 6. yüzyıla kadar ayakta kaldığı biliniyor. Geleneksel senato binası, Curia Julia yeniden inşa edildi. Muhtemelen doğu imparatoru Herakleios'un izniyle, 630'da Papa I. Honorius yönetimindeki bir kiliseye.

İsimlendirme

Altıncı yüzyıl Doğu Roma tarihçisi ve I. Justinianus'un saray mensubu Marcellinus Comes, 379'dan 534'e kadar Doğu Roma İmparatorluğu'nu kapsayan Chronicle adlı eserinde Batı Roma İmparatorluğu'ndan bahseder. Doğu ile Batı arasında, coğrafi bir doğu ("Oriens") ve batı ("Occidens") ve bir imparatorluk doğusu ("Orientale imperium" ve "Orientale respublica") ve bir imparatorluk batısından ("Occidentalie imperium") bahsedilerek, "Occidentale regnum", "Occidentalis respublica", "Hesperium regnum", "Hesperium imperium" ve "principatum Occidentis"). Ayrıca Marcellinus, bazı imparatorları ve konsolosları sırasıyla "Doğulu", "Orientalibus principibus" ve "Orientalium konsülü" olarak belirler. "Batı İmparatorluğu" na çevrilen Hesperium Imperium terimi, bazen modern tarihçiler tarafından Batı Roma İmparatorluğu'na da uygulanmıştır.

Marcellinus, 395'ten sonra bir bütün olarak İmparatorluktan bahsetmese de, yalnızca ayrı kısımlarına atıfta bulunmasa da, "Roma" terimini bir bütün olarak İmparatorluk için geçerli olarak açıkça tanımlar. Marcellinus, "biz", "generallerimiz" ve "imparatorumuz" gibi terimleri kullanırken, İmparatorluğun her iki bölümünü de Sasani Persleri ve Hunlar gibi dış düşmanlardan ayırdı. Bu görüş, 4. ve 5. yüzyılların çağdaş Romalılarının İmparatorluğu tek bir birim olarak görmeye devam ettikleri görüşüyle ​​tutarlıdır, ancak çoğu zaman bir yerine iki yöneticiyle birlikte.İmparatorluğun coğrafi olarak ilk bölünmesi Diocletian dönemindeydi, ancak birden fazla imparatorun emsali vardı. Diocletian ve Tetrarşi'den önce, imparatorluk tahtını babaları Septimius Severus'tan miras alan, 210-211 yıllarında Caracalla ve Geta gibi ortak imparatorların olduğu birkaç dönem vardı, ancak Caracalla cinayetten sonra tek başına hüküm sürdü. kardeşi.

Batı mahkemesinin restorasyon girişimleri

286 yılında Tetrarşi olarak İmparator Diocletian yönetiminde kurulan Doğu ve Batı Augustus pozisyonları, 480 yılında Batı toprakları üzerindeki doğrudan kontrolün kaybedilmesinin ardından İmparator Zeno tarafından kaldırılmıştı. Kendisini tek Augustus ilan eden Zeno, yalnızca büyük ölçüde bozulmamış Doğu İmparatorluğu üzerinde ve Odoacer'in sözde efendisi olarak İtalya üzerinde gerçek bir kontrol uyguladı. Justinianus tarafından yapılan keşifler, daha önce Batı Roma'nın büyük topraklarını İmparatorluk kontrolüne geri getirecekti ve onlarla birlikte İmparatorluk, Tetrarşi'den önceki dönemlerde tek bir hükümdar varken karşılaştığı sorunların aynısıyla yüzleşmeye başlayacaktı. Kuzey Afrika'nın yeniden fethinden kısa bir süre sonra, bir gaspçı olan Stotzas, eyalette göründü (yine de çabucak yenildi). Böylelikle, İmparatorluğu idari zorunluluktan iki mahkemeye bölme fikri, Doğu İmparatorluğunun hem Doğu'daki saray mensupları hem de Batı'daki düşmanlar tarafından eski Batı'nın büyük kısımlarını kontrol ettiği dönemde sınırlı bir canlanma görecekti.

Unvanın kaldırılmasının ardından yeni bir Batı İmparatorunu taçlandırmaya yönelik ilk girişim, Justinianus yönetimindeki Gotik Savaşlar sırasında gerçekleşti. Kuzey Afrika ve Roma'nın kendisi de dahil olmak üzere İtalya'nın büyük kısımları üzerinde Roma kontrolünü yeniden sağlamak için başarılı bir şekilde kampanya yürütmüş olan başarılı bir general olan Belisarius, Ravenna (Ostrogotik ve daha önce Batılı) kuşatması sırasında Ostrogotlar tarafından Batı Roma İmparatoru olarak teklif edildi. Roma, başkent) 540'ta. İtalya üzerindeki kontrollerini kaybetmekten kaçınmak için çaresiz kalan Ostrogotlar, Batı Augustus olarak Belisarius'a unvanı ve sadakatlerini sundular. Justinianus, Codex Justinianeus'un Konstantinopolis'teki Justinian'ın konusu olarak yeni Afrika Praetorian Prefect'ini açıkça belirlemesi ile tek başına restore edilmiş bir Roma İmparatorluğu'nu yönetmeyi bekliyordu. Jüstinyen'e sadık Belisarius, şehre girmek için unvanı kabul etmiş gibi yaptı ve bunun üzerine hemen bıraktı. Belisarius unvanı bırakmasına rağmen, teklif Justinian'ı şüphelendirmişti ve Belisarius'a doğuya dönmesi emredildi.

İmparator II. Tiberius'un 582'deki saltanatının sonunda, Doğu Roma İmparatorluğu, Justinianus döneminde yeniden fethedilen bölgelerin nispeten büyük bölümlerinin kontrolünü elinde tuttu. Tiberius, General Maurice ve vali Germanus olmak üzere iki Sezar'ı seçti ve iki kızını onlarla evlendirdi. Germanus'un batı vilayetleriyle ve Maurice'in doğu vilayetleriyle açık bağlantıları vardı. Tiberius'un imparatorluğu bir kez daha batı ve doğu idari birimlerine bölmeyi planlaması mümkündür. Öyleyse, plan asla gerçekleştirilmedi. Tiberius'un ölümü üzerine Maurice, tüm imparatorluğu miras aldı çünkü Germanus tahtı reddetmişti. Maurice, Exarchate adında yeni bir tür idari birim kurdu ve geri kalan batı bölgelerini kendi kontrolü altında Ravenna Eksarhlığı ve Afrika Eksarhlığı olarak organize etti.

Daha sonra Batı'daki İmparatorluk unvanını iddia ediyor

Geriye kalan İmparatorlukta bir idari birim kavramı olarak kalmanın yanı sıra, Roma İmparatorluğu'nun tek bir hükümdara sahip güçlü bir Hıristiyan İmparatorluğu olarak ideali, Batı Avrupa'daki birçok güçlü hükümdara hitap etmeye devam etti. Şarlman'ın MS 800'de "Romalıların İmparatoru" olarak papalık taç giyme töreni ile, onun krallığı, translatio imperii kavramı altında Batı Avrupa'daki Roma İmparatorluğu'nun restorasyonu olarak açıkça ilan edildi. Karolenj İmparatorluğu 888'de çökmüş ve Şarlman'dan miras aldığını iddia eden son "İmparator" Berengar 924'te ölmüş olsa da, Batı'da papalık ve Cermen kökenli bir Roma İmparatorluğu kavramı Kutsal Roma İmparatorluğu biçiminde yeniden ortaya çıkacaktı. 962. Kutsal Roma İmparatorları, 1806'da Kutsal Roma İmparatorluğu'nun dağılmasına kadar eski Roma İmparatorlarının üstün gücünü ve prestijini miras aldıkları fikrini savunacaklardı.

Şarlman ve sonraki Kutsal Roma İmparatorları, restore edilmiş bir Batı Roma İmparatorluğu'nun hükümdarları değildi ve olduklarını iddia etmediler. Papa III.Leo ve çağdaş tarihçiler, ayrı bir Batı mahkemesi fikrinin üç yüzyıl önce kaldırıldığının tamamen farkındaydı ve Roma İmparatorluğu'nun "tek ve bölünmez" olduğunu düşünüyorlardı. Şarlman'ın taç giyme töreni sırasında Roma İmparatorluğu'nun hükümdarı, tahttan indirdiği İmparator Konstantin VI'nın annesi Irene idi. Leo III, İrini bir gaspçı ve cinsiyeti nedeniyle yönetmenin gayri meşru olduğunu ve bu nedenle imparatorluk tahtının boş olduğunu düşünüyordu. Bu nedenle Şarlman, Batı Roma İmparatorluğu'nun hükümdarı ve Romulus Augustulus'un halefi olarak değil, daha çok Konstantin VI'nın halefi ve tek Roma İmparatoru olarak taçlandırıldı. Irene kısa süre sonra görevden alındı ​​ve yerine İmparator Nikephoros geçti ve Doğu İmparatorluğu Şarlman'ın İmparatorluk unvanını tanımayı reddetti. 810'ların İmparatoru I. Michael Rangabe'deki birkaç savaşın ardından, sonunda Şarlman'ı bir "İmparator", ancak kendisi için ayırdığı bir unvan olan "Roma İmparatoru" yerine biraz aşağılayıcı "Frankların İmparatoru" olarak kabul etti. Yüzyıllar boyunca, "diriltilmiş" Batı sarayı ve Doğu sarayı, doğrudan eski Roma İmparatorlarının ardında, tüm Roma İmparatorluğu'nun hükümdarları olduklarını iddia edeceklerdi. Doğu İmparatorluğu'nun Kutsal Roma İmparatorluğu'nu "Frankların İmparatorluğu" olarak adlandırmasıyla birlikte, "Yunan İmparatorluğu" terimi, Konstantinopolis merkezli İmparatorluğa atıfta bulunmanın bir yolu olarak Frank sarayında popüler hale getirildi.

1453'te Konstantinopolis'in düşüşünden sonra Doğu Roma İmparatorluğu'nun sona ermesi ve 1806'da Kutsal Roma İmparatorluğu'nun dağılmasının ardından, Avrupa hükümdarları arasında "İmparator" unvanı yaygınlaştı. Avusturya'nın Habsburg'ları Almanya'yı kendi idareleri altında birleştirmeye çalışırken, Avusturya İmparatorluğu Kutsal Roma İmparatorluğu'nun varisi olduğunu iddia etti. 1871'de kurulan Alman İmparatorluğu da Kutsal Roma İmparatorluğu'nun soyu üzerinden Roma'nın halefi olduğunu iddia etti. Bu imparatorlukların her ikisi de imparator için Almanca kelime olan Kaiser (Latince "Sezar" kelimesinden türetilmiş) imparatorluk unvanını kullanıyordu. Alman İmparatorluğu ve Avusturya İmparatorluğu'nun halefi Avusturya-Macaristan, her ikisi de Doğu Roma İmparatorluğu'ndan miras talep eden Rus ve Osmanlı İmparatorlukları ile birlikte Birinci Dünya Savaşı'nın ardından düşecekti.

Batı Roma İmparatorları Listesi

Tetrarşi (286-313)

• İlk Batı Roma İmparatoru İmparator Maximian'ın büstü

Maximian: 286–305

• Constantius Chlorus: 293-305

Maximian, Diocletianus'un Carinus'u yendikten sonra 285 yılında Diocletian tarafından Sezar'a yükseltildi. 286'da Tetrarşi'nin kurulmasıyla Batı İmparatoru oldu. 1 Mayıs 305'te hem Maximian hem de Diocletian tahttan çekilerek Constantius ve Galerius'u imparator olarak bıraktı.

• Constantius I Chlours: 305-306
• Valerius Severus: 305-306

Constantius Chlorus, 293 yılında Maximian yönetiminde sezara yükseltildi. Constantius, Maximian'ın tahttan çekilmesinden sonra 305'te Batı İmparatoru oldu. Constantius, 25 Temmuz 306'da öldü ve ardında oldukça tartışmalı bir miras bıraktı.

• Valerius Severus: 306–307
• Konstantin: 306–307

Valerius Severus, Maximian ve Diocletianus'un tahttan çekilmesinden sonra 305 yılında Constantius tarafından sezara yükseltildi. Constantius'un 306'da ölümünden sonra Severus, Batı İmparatoru oldu. Severus, Maximian'ın oğlu Maxentius'un isyanıyla uğraşmak zorunda kaldı. Maxentius 307'nin başlarında istila etti ve Batı İmparatorluğunu başarıyla ele geçirdi. Yakalandıktan kısa bir süre sonra Severus'u öldürdü.

• Maxentius: 307–312

Maxentius, 306'da Valerius Severus'a karşı imparator ilan edildi. 307'de Batı İmparatorluğu'nu ele geçirmeyi başardı ve kısa süre sonra Severus'u öldürdü. Batı İmparatorluğu 312 yılında Konstantin tarafından işgal edildi ve 28 Ekim 312'de güçleri Tiber nehrine geri püskürtüldüğünde boğulan Maxentius'u kesin olarak mağlup etti.

• Licinius: 308–313

Licinius, Batı İmparatorluğu'ndaki iç savaşı sona erdirmek için 308'de düzenlenen Carnuntum Konseyinde, hepsi aslında Maxentius tarafından tutulan Doğu İmparatorluğu'nun ve Batı İmparatorluğu'nun bazı kısımlarının imparatoru oldu. Konstantin 313 yılında Licinius'un Batı İmparatorluğu'nun bölümünü işgal etti ve onu Batı İmparatorluğu üzerindeki iddiasını kaybettiği ve yalnızca Doğu İmparatorluğu'nu kontrol ettiği bir antlaşma imzalamaya zorladı.

Roma'nın Odoacer tarafından ele geçirilmesi ve Batı Roma İmparatorluğu'nun Çöküşü

408 yılında Stilicho'nun ölümüyle Honorius tahtta çıktı ve 423 yılındaki ölümüne kadar devletin başında olsa da, hükümdarlığı Vandallar ve Vizigotlar'ın gaspları ve işgalleriyle doluydu. 476'da Orestes, İtalya Kralı Odoacer'in yaptığı Odoacer yönetiminde Heruliler ile federal devlet olma teklifini geri çevirdi. Onu Roma'dan kovdurdu ve Konstantinopolis'e kendini İtalya kralı olarak gösteren devlet nişanlarını yolladı.

4 Eylül 476'da tarihi bir toplantı düzenlendi. Toplantı sonunda Odoacer, İmparator Romulus Augustus'u tahttan indirdi. Fakat, uygulamada durum öyle değildi. Julius Nepos kendisini "Batının Kralı" ilan etti. Dalmaçya'nın ardılı olarak devam etti ve Bizans İmparatoru Zeno ve Kuzey Gaul'de yerleşim yerlerini korumakla görevli Syagrius tarafından tanındı. 480'de Julius Nepos öldürüldü ve Odoacer, Dalmaçya'yı işgal etti

Miras

Ana maddeler: Katolik Kilisesi, Romen dilleri ve Latin alfabesi

Batı Roma İmparatorluğu parçalanınca, yeni Germen krallar yine de birçok Roma hukukunu ve geleneğini sürdürdüler. Birçok işgalci Germen kabilesi çoktan Hristiyanlaşmıştı, yine de birçoğu Aryanizm'in takipçisiydi.^{[kaynak belirtilmeli]} Onlar da hemen Hristiyanlaştı. Başlangıçta kendi kabile hukukunu uygulasalar da, daha sonraları Roma hukukundan etkilendiler ve ikisini birleştirdiler. Roma Hukuku, modern medeni hukukun temelini oluşturur. Buna karşın, örf ve âdet hukuku ise Germenik Anglosakson hukukundan etkilenmiştir.

Latince gerçekte asla kaybolmamış bir dildir. Germenik ve Kelt dilleri ile karışmıştır ve İtalyanca, Fransızca, İspanyolca, Portekizce, Rumence ve Romanş gibi birçok çağdaş Romen dilinin temelini oluşturmuştur. Latince ayrıca İngilizce, Almanca ve Felemenkçe gibi birçok Cermen dilini de etkilemiştir. Bu "saf" yapısını Roma Katolik Kilisesi sayesinde koruyabilmiştir ve birçok ulus tarafından Lingua franca olarak kullanılmıştır. Aydınlar ve bilim adamları tarafından tıpta, hukukta, diplomaside kullanılmaya devam edilmiştir.

Latin alfabesi, bugün dünyadaki alfabetik yazı sisteminde geniş çaplı olarak kullanılmaktadır ve J, K, W ve Z harfleriyle genişletilmiştir. Roma rakamları kullanılmaya devam ediliyor, fakat genel olarak Arap rakamları kullanılmaktadır.

Roma İmparatorluğu'nun hükümdarlıkla yönetilen büyük "Hristiyan İmparatorluğu" olarak görülmesi birçok kralı baştan çıkarmıştır. Şarlman, Frankların ve Lombardların kralı, 800 yılında Papa III. Leo tarafından Roma imparatoru olarak taç giydirildi.

Batı Roma İmparatorluğu'nun en görünür mirası ise Roma Katolik Kilisesidir. Kilise, yavaşça Batı'da Roma kurumlarını yerleştirdi. Hatta, 5. yüzyılın sonlarında Roma'nın güvenliğini görüşmek için yardım etti. Germenik kabileler Roma'yı işgal edince ve Orta Çağ'ın ortalarında Avrupa'nın ortası, batısı ve kuzeyi Katolik inancına geçtiler ve Papa'yı İsa'nın havarisi Petrus'un halefi olarak tanıdılar.

Kaynakça