İlk kez 8 Ocak 1912'de Bloemfontein'de toplanan Kongre kabile şeflerini, halk temsilcilerini, kilise organizasyonlarını ve yerli halkın hak mücadelesinin önde gelen kişiliklerini bir araya getirdi. 1923'e kadar Güney Afrika Yerli Ulusal Kongresi adını kullandı. ANC başlangıçta özellikle ağır şartlar altında çalışan Siyah işçilerin haklar mücadelesi üzerinde yoğunlaştı. 1919'da işçilerin hayatını zorlaştıran seyahat özgürlükleriyle ilgili kısıtlamalara karşı düzenlenen kampanyayı yönetti. 1920 yılında, Afrikalı maden işçilerinin militan grevine destek verdi. Yine de bazı ANC liderleri grevler ve protestolar gibi militan mücadele yöntemlerine karşı çıkıyorlardı. Onlar İngiliz sömürgeci yönetiminin ikna edilmesi gibi daha ılımlı mücadele yöntemlerinden yanaydılar. Bu nedenle Kongre 1920'lerde fazla etkin olamadı. Ayrıca bu sırada ilk güçlü işçi sendikaları ve partileri kurulmaya başladı. 1919 yılında kurulan Endüstri ve Ticaret İşçileri Sendikası (ICU) kırsal ve kentsel bölgelerde kısa zamanda en etkin örgütlenme haline geldi. Sendika militan mücadele yoluyla işçiler için birçok büyük kazanım elde etti. Ancak ICU varlığını sürdüremedi ve 1920'lerin sonuna doğru dağıldı. 1921'de ise Güney Afrika'nın ırk esasına dayanmayan ilk partisi olarak Güney Afrika Komünist Partisi kuruldu. 1920'lerde sömürgeci yönetimin politikaları daha da baskıcı ve ırkçı bir biçim kazandı. Siyah işçileri yarı-kalifiye işlerden dışlayan bir renk-engeli getirildi. 1927'de ANC başkanı seçilen J.T.Gumede hareketi bu ırksal ayrımcılığa karşı mücadele edecek biçimde yeniden örgütlemeye çalıştı. Gumede militan işçiler arasında etkin olan Komünistlerle işbirliğinin ANC'yi kuvvetlendireceğini görmüştü. Ancak Kongre yönetiminin tutucu çoğunluğu tarafından 1930 yılında yönetimden uzaklaştırıldı.
Ancak 30'lu yıllar boyunca ırkçı baskı ve saldırılar daha da arttı ve buna karşı giderek büyüyen bir tepki hareketi gelişti. 1944 yılında kurulan ANC Gençlik Birliği, harekete yeni bir soluk getirdi. Gençlik hareketinin Nelson Mandela, Walter Sisulu ve Oliver Tambo gibi etkili liderleri görüşlerini Afrika milliyetçiliğine dayandırdılar. Afrika halkının ancak kendi mücadelesiyle kurtulabileceği görüşünü ön plana çıkardılar. Gençlik birliğinin önerdiği grevler, boykotlar ve direnişlere dayalı etkin bir mücadeleye çağrı yapan Eylem Programı, ırkçı Ulusal Parti'nin (afrikaans: Nasionale Party) iktidara gelmesinden bir yıl sonra, 1949'da, ANC yönetimi tarafından kabul edildi. }