Kısaca: ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ విజయనగర సామ్రాజ్యము ...devamı ☟
ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯవిజయనగర సామ్రాజ్యము |tam_adı = Vijayanagar İmparatorluğu |yaygın_adı = |statü = |yönetim_biçimi = Monarşi |kuruluş_yılı = 1336 |yıkılış_yılı = 1646 |olay1 = |olay_tarihi1 = |olay2 = |olay_tarihi2 = |olay3 = |olay_tarihi3 = |olay4 = |olay_tarihi4 = |öncel1 = Hoysala İmparatorluğu |bayrak_öncel1 = |resim_öncel1 = |öncel2 = Kakatiya hanedanı |bayrak_öncel2 = |öncel3 = Pandya İmparatorluğu |bayrak_öncel3 = |öncel4 = Reddy Krallığı |bayrak_öncel4 = |öncel5 = |bayrak_öncel5 = |ardıl1 = Mysore Krallığı |bayrak_ardıl1 = Flag of Mysore.svg |resim_ardıl1 = |ardıl2 = Keladi Nayaka |bayrak_ardıl2 = |ardıl3 = Tanjore Nayak Krallığı |bayrak_ardıl3 = |ardıl4 = Madurai Nayak Krallığı |bayrak_ardıl4 = |ardıl5 = Chitradurga Nayak Krallığı |bayrak_ardıl5 = |bayrak = |bayrak_altyazısı = |bayrak_bağlantısı = |bayrak_türü = |arma = |arma_altyazısı = |arma_bağlantısı = |sembol_türü = |harita = Vijayanagara-empire-map.svg |harita_altyazısı = Vijayanagar İmparatorluğu'nun en geniş sınırları |başkent = Vijayanagar |sürgündeki_başkent = |latd = |latm = |latNS = |longd = |longm = |longEW = |slogan = |ulusal_marş = |yaygın_diller = Kannada dili ve Telugu dili |din = Hinduizm |para_birimi = |yönetici1 = I. Harihara |yönetici2 = III. Sriranga |yönetici3 = |yönetici4 = |yönetici_yılları1 = 1336-1356 |yönetici_yılları2 = 1642-1646 |yönetici_yılları3 = |yönetici_yılları4 = |yönetici_unvanı = Kral |vekil1 = |vekil2 = |vekil3 = |vekil4 = |vekil_yılları1 = |vekil_yılları2 = |vekil_yılları3 = |vekil_yılları4 = |vekil_unvanı = |yasama_organı = |meclis1 = |meclis_türü1 = |meclis2 = |meclis_türü2 = |istatistik_yılı1 = |yüzölçümü1 = |nüfus1 = |istatistik_yılı2 = |yüzölçümü2 = |nüfus2 = |istatistik_yılı3 = |yüzölçümü3 = |nüfus3 = |istatistik_yılı4 = |yüzölçümü4 = |nüfus4 = |istatistik_yılı5 = |yüzölçümü5 = |nüfus5 = |günümüzdeki_durumu = |dipnotlar = }} Vijayanagar İmparatorluğu (Kannada: ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ Vijayanagara Sāmrājya, Telugu: విజయనగర సామ్రాజ్యము Vijayanagara Sāmrājyamu), Hint Yarımadası’nın güneyinde, Dekkan platosu konuşlanmış bir imparatorluktur. 1336 yılında I. Harihara ve kardeşi I. Bukka Raya tarafından kurulmuştur. İmparatorluk, 1565 yılında Dekkan sultanlıkları karşısında aldığı büyük yenilgiden sonra yıkıldığı tarih olan 1646 yılına kadar yavaş bir çöküş içine girmiştir. Başkenti, imparatorluğun da ismini aldığı Vijayanagar idi. Tarihi 14. yüzyılın başlarında Dekkan’ın Hindu vilayetleri, Devagiri Yadavaları, Warangal’daki Kakatiya krallığı, Madurai’deki Pandyan krallığı ve küçük Kampili Krallığı kuzeyden akınlar halinde gelen Müslümanlar tarafından ele geçirilmiş, bu ülkelerden 1336 yılına kadar yenilgiye uğratılmamış olan kalmamıştı. Bu Müslüman istilaları sonucunda geriye kalan son Hindu devleti Hoysala İmparatorluğu olmuştu. Hoysala imparatoru III. Veera Ballala’nın 1343 yılında Madurai sultanına karşı verdiği savaşta ölmesi sonucu Hoysala İmparatorluğu parçalandı ve küllerinden Vijayanagar Krallığı doğdu. Krallık kurulduktan sonraki ilk 20 yılda I. Harihara, Tungabhadra ırmağının güneyindeki alanın büyük bir bölümü toprakları dahiline katmış ve “doğu ve batı denizlerinin efendisi” (Purvapaschima Samudradhishavara) unvanını almıştı. I. Harihara’nın yerine gelen I. Bukka Raya, 1374 yılına kadar Arcot şefliğini, Kondavidu’daki Reddy ülkesini yenilgiye uğratmış; batıda Goa’da, kuzeyde Tungabhadra ve Krishna nehirleri arasındaki bölgede hakimiyet sağlamıştı. I. Bukka Raya’nın ikinci oğlu II. Harihara, krallığı döneminde ülke topraklarını Krishna Nehri’nin ötesine geçirerek ve Güney Hindistan’ı Vijayanagar şemsiyesi altına alarak Vijayanagar Krallığı’nın emperyal bir statü almasında etkin rol oynadı. Bir sonraki hükümdar I. Deva Raya, Orissa’daki Gajapati’lere karşı bir fetih hareketinde bulunarak bölgeyi ele geçirdi ve bölgeyi imar etmek için birçok çalışma yaptırdı. 1424 yılında II. Deva Raya tahta çıktı ve Sangama hanedanı hükümdarları arasındaki en becerikli yöneticilerden biri oldu. Güneyde ayaklanan feodal beylikler; Kalikut’taki Zamorinler ve Quilonlar itaat altına alındı. Lanka adası ele geçirildi ve Pegu’daki Burma kralları Vijayanagar himayesi altında birer haraçgüzar devlet durumuna geldiler. 15. Yüzyılın sonlarına gelindiğinde Vijayanagar’ın kurucusu olan ve devleti hala yönetmekte olan Sangama hanedanı tehdit altına girmişti. Komutan Saluva Narasimha Deva Raya yaptığı askeri harekat ile 1485 yılında hükümdar olmuştu. Saluva Narasimha Deva Raya'nın 1491 yılındaki ölümüyle imparator, generali Tuluva Narasa Nayaka oldu. Bunu izleyen yıllarda Vijayanagar İmparatorluğu artık bütün Güney Hindistan’a hükmetmiş ve Dekkan Sultanlığı’nı işgal altındaki Vijayanagar topraklarından defetmişti. Vijayanagar ordularının devamlı zaferler kazandığı dönemde ülkeyi yöneten Krishnadevaraya döneminde imparatorluk en parlak dönemini yaşıyordu. Bu dönemde, eskiden sultanlıkların hakimiyeti altında bulunan kuzey Dekkan ile Kalinga’yı da kapsayan doğu Dekkan bölgeleri imparatorluk tarafından ilhak edilmişti. Ayrıca Krishnadevaraya, birçok önemli abidenin yapılmasına ve yapımına başlanmasına önayak olmuştu. Krishnadevaya’nın ölümünden sonra hükümdarlık sırasıyla damadı Achyuta Deva Raya'ya ve Sadasiva Raya’ya geçti. Sadasiva Raya’nın döneminde asıl hükümdar kendisi olmasına karşın, danışmanlarından olan Krishnadevaraya’nın bir diğer damadı Aliya Rama Raya esas gücü kendi elinde bulunduruyor, ülkeyi kendisi yönetiyordu. Aliya Rama Raya, 1565 yılında Dekkan sultanlarının imparatorluğa karşı kendi aralarında oluşturdukları ittifakı bozmak için verdiği Talikota savaşında esir düşmesi ve arksasından öldürülmesi sonucunda, Vijayanagar’ın zaferiyle sonuçlanması beklenen savaş tamamiyle tersine döndü, sultanlığın orduları başkent Vijayanagar’ı yağmaladı. İmparatorluğun başına Aliya Rama Raya'nın küçük kardeşi Tirumala Deva Raya geçti. Bir zaman sonra, imparatorluk bölgesel üstünlüğünü yavaş yavaş kaybetmeye başladı. Bu sıralarda Madras İngiltere’ye tahsis edildi. Tirumala Deva Raya yerini oğlu I. Sriranga’ya, o da ölünce yerini II. Venkata’ya bıraktı. II. Venkata, Chandragiri’yi başkent yaptı, Penukonda’yı Bahmani Sultanlığı’nın işgalindan kurtardı. Onun varisi Ramadeva, saltanatını öldüğü yıl olan 1632’ye kadar devam ettirdi. Bir sonraki hükümdar III. Venkata oldu ve o da 10 sene sonra başkenti Vellore’a taşıdı. Bu dönemde iyice zayıflayan imparatorluk, Bijapur ve Golkonda sultanlıkları tarafından fethedildi ve bu durumdan faydalanmak isteyen Mysore Krallığı ve Nayak Hanedanı bağımsızlığını ilan etti. Ülkede kralın muazzam düzeydeki otoritesi, başında bir başbakan (Mahapradhana) bulunan bakanlar kuruluyla (Pradhana) destekleniyordu. Bu düzen içerisindeki diğer önemli pozisyonlar başkatiplik (Karyakartha ya da Rayaswami) ve imparatorluk zabitliği (Adhikari) idi. Yüksek konumlarda bulunan bütün bakanlar ve devlet adamları eğitimleri süresince bir dizi askeri eğitimden geçerlerdi. Alt seviye yerleşim birimlerinde zengin toprak ağaları (Goudas) saymanları (Karanikas ya da Karnam) ve muhafızları (Kavalu) denetlerlerdi. İmparatorluk, beş ana bölgeye (Rajya) ayrılmıştı. Bu Rajya denilen bölgeler de kendi içerisinde bölgelere ayrılırdı (Vishaya Vente ya da Kottam), bunlar ilçelere (Sime ya da Nadu), ilçeler de belediyelere (Kampana ya da Sthala) bölünürdü. Soylu aileler bir komutanın gözetimi altında kendi topraklarını yönetir ve karşılığında imparatorluğa belirli miktarda vergi öderlerdi.
Askeri yönetim
Savaş meydanında orduları kral komuta ederdi. İmparatorluk savaş stratejisi gereğince nadiren büyük seferlere çıkardı, genellikle şahsi kalelere saldırmak ve onları yıkmak gibi küçük çaplı saldırı yöntemleri uygulanırdı. Hint coğrafyasında ilk uzun menzilli toplar Vijayanagar tarafından kullanılmıştı. Bu toplar genellikle yabancı topçular tarafından kullanılırdı. İki çeşit ordu türü vardı: Bunlardan birincisi doğrudan imparatorluğa bağlı olan kralın kişisel ordusu, ikincisi ise feodal beylerin emrindeki feodal ordular. Kral Krishnadevaraya’nın kendi ordusu yaklaşık 100.000 yaya, 20.000 süvari ve 900’den fazla filden oluşuyordu. Bu sayı, sayıları 1.1 milyon askeri aşan ordunun yalnızca bir bölümüydü. Bu ordunın içerisinde her sınıftan insan bulunuyordu. Ordudaki askerlerden okçu ve tüfekçiler genellikle kapitone tunik giyerler, zırhlı askerler kuşaklarında kılıç ve uzun bıçak taşırlar ve sıradan yayalar zırh giymez, yalnızca kalkan taşırlardı. Fil ve atlar tamamen zırhlanırdı ve fillerin dişlerine savaş anında maksimum zararı verebilmek adına bıçaklar takılırdı. Ekonomi İmparatorluk ekonomisi ağırlıklı olarak tarım yoğunlukluydu. Mısır, pamuk ve baklagil tarımı yarı kurak alanlarda, şekerkamışı, pirinç ve buğday tarımı ise yağışlı alanlarda gelişmişti. Betel yaprakları, areka, hindistan cevizi ve pamuk; üretimi yapılan esas ürünleri oluşturuyordu. Büyük miktarda üretimi yapılan pamuk, dokumacılığın geliştiği merkezlere gönderiliyor ve buralarda depolanıyordu. Dokumacılık için çivit otu ve ağaç köklerinden boya elde ediliyordu. Yeraltı kaynakları bakımından zengin bir bölge olan Machilipatnam bölgesi yüksek kaliteli demir ve çelik ihracatının merkeziydi. Kollur bölgesinde elmas çıkarılıyordu. İmparatorluk başkenti, değerli taş ve altın ticaretinin yapıldığı birçok pazarı bulunduran önemli bir ticaret merkeziydi. Tüccar gemileri limana demirlediği zaman, indirilen mallar devlet gözetimi altına alınıyor ve satılan her maldan gümrük vergisi alınıyordu. Malların güvenliği idare memurlarının sorumluluğu altındaydı. Tüccarlar birçok ulustan geliyordu (Arap, Farsi, Guceratlı, Horasanlı vs.) ve bu tüccarlar genellikle önemli ticaret merkezlerinden Kaliküt'te yaşıyorlardı. Vijayanagar'ın ihraç ettiği ana ürünler biber, zencefil, tarçın, kakule, kiraz eriği, demirhindi kerestesi, sinameki, değerli taşlar, inciler, misk, kehribar, ravent, aloe, pamuklu giysi ve porselenden oluşuyordu. Burma'ya pamuk ipliği, İran'a ise çivit gönderiliyordu. Zerdeçal, biber, kakule ve zencefil gibi baharatların üretimi Malnad şehri tarafından yönetiliyor, ve bu baharatlar pazarlanmak için Malnad'a getiriliyordu. Başlıca ithal edilen ürünler ise Filistin'den gelen bakır, cıva, vermilyon, mercan, safran, kadife, gül suyu, çeşitli bıçaklar, camlet, altın ve gümüş; İran'dan gelen atlar, Çin'den gelen ipek ve Bengal'den gelen şekerdi. Doğu kıyıları Golkonda'dan büyük miktarlarda getirilen çeltik, darı, baklagil ve tütünle dolup taşıyordu.
