İspanya kralı VII. Fernando`yla dördüncü karısı Maria Cristina`nın en büyük kızıydı.Babasının 1833`te ölmesinin ardından tahta çıktı.Ama tahtın meşru varisi olduğunu ileri süren amcası Carlos Maria Isidro de Borbon`un (Don Carlos) yandaşları Isabel`i tanımayı reddettiler.Don Carlos`un yandaşlarıyla Isabel`i destekleyenler arasında aynı yıl başlayan iç savaş (I. Carlismo Savaşı) 1839`a değin sürdü.Isabel`in küçüklüğünde (1833-1843) naiplik görevini önce annesi, ardından da iç savaş sırasında büyük kahramanlıklar gösteren General Baldomero Espartero üstlendi.Espartero 1843`te bir grup subay tarafından görevinden uzaklaştırıldı ve reşit ilan edilen Isabel tek başına hüküm sürmeye başladı.
Isabel`in siyasi huzuruzluklar ve bir dizi ayaklanmayla geçen hükümdarlık döneminde, yönetime başta General Ramon Maria Narvaez ve görece daha liberal olan General Leopoldo O`Donnell gibi asker kökenli siyasetçiler egemen oldu.Rejimin otoriter niteliğine karşı yükselen liberal muhalefet giderek daha çok kraliçeyi hedef almaya başladı.Kocası Francisco de Asis de Borbon`dan ayrı yaşayan Isabel`in özel yaşamına ilişkin dedikodular ve siyasi konulardaki müdahaleci tutumu yönetiminin saygınlığının iyice sarsılmasına yol açtı.Başarısızlıkla sonuçlanan 1866 ayaklanması ve O`Donnell`le (1867) Narvaez`in (1868) ölmesi üzerine konumu iyice zayıflayan Isabel, 1868`de patlak veren bir ayaklanmanın ardından İspanya`dan ayrılmak zorunda kaldı.
Bundan sonra Paris`e yerleşen Isabel, 1870`te hayatta kalan en büyük oğlu Alfonso (1874-1875 arasında İspanya kralı XII. Alfonso) lehine tahttan feragat etti.Alfonso`nun tahta çıkmasından sonra bir süre için İspanya`ya dönerek yönetimde etkili olmaya çalıştı ama sonuç alamadı.
