Divan edebiyatında şairlerin genelde mahlasları vardır. Şairler zaman zaman bu mahlasları kaleme aldıkları eserlerin içinde de bir sözcük olarak kullanırlar. Şair, bazen mahlası anlamı itibariyle bazense isim olarak kullanır. Şairin, aynı anda, mahlası hem isim mahiyetinde hem de anlamı için kullandığı duruma ``hüsn-i tahallus`` denir.
Hüsn-i tahallusun en bilinen örneklerinden biri ünlü divan şairi Baki`nin şu mısrasıdır:
"``Baki kalan bu kubbede bir hoş sada imiş.``"
`Bu kubbede ebedi kalan bir hoş ses imiş.`
Bu mısrada, "Baki" sözcüğü hem şairin mahlası(dır ve isim olarak kullanılmıştır) hem de anlamı olan "ebedi, sonsuz"a da vurgu yapılmış, anlamı da kastedilmiştir.