Romantik milliyetçilik (ayrıca ulusal romantizm, organik milliyetçilik, kimlik milliyetçiliği), devletin siyasi meşruluğunu yönettiği milliyetçiliğin organik bir sonucu olarak türettiği milliyetçilik biçimidir. Bu, uygulamanın özel şekline bağlı olarak, kendi kültüründe doğanlara karşı ilkel anlamda ulus, dil, ırk, kültür, din ve gelenekleri içerir. Bu milliyetçilik biçimi, devletin üstten aşağıya doğru meşruiyetini değerlendiren, varlığını meşrulaştıran bir hükümdar ya da başka bir otoriteden gelen hanedan ya da emperyal hegemonya tepkisinde ortaya çıktı. Aşağı doğru yayılan bu güç nihayetinde bir tanrı ya da tanrıdan kaynaklanıyor olabilir (Kralların tanrısal hakkı ve Tianming'e bakın).
Romantizmin ana temaları ve en kalıcı mirası arasında, romantik milliyetçiliğin kültürel iddiası, Aydınlanma Çağı sonrası sanat ve politik felsefede merkezi olmuştur. Ulusal dillerin ve folklorun geliştirilmesine, yerel adetlerin ve geleneklerin manevi değerine odaklanarak, Avrupa'nın haritasını yeniden çizen ve milletlerin kendi kaderini tayin hakkına çağıran hareketlere, en erken heyecanlarından milliyetçilik Romantiklikte rolleri, ifadeleri ve anlamlarını belirleyen en önemli konulardan biri.
Tarihsel olarak Avrupa'da, romantik milliyetçilik için havza yılı, 1848'dir; kıtaya devrimci bir dalga yayılır; çeşitli parçalanmış bölgelerde (İtalya gibi) veya çokuluslu devletlerde (Avusturya İmparatorluğu gibi) çok sayıda milliyetçi devrim meydana geldi.