Opera-Comique
Kısaca: opera-comique (Fransızcada "komik opera"), bağımsız müzikal bölümlerle sözlü diyalogların dönüşümlü olarak yer aldığı Fransız opera biçimi. İlk örnekleri araya şarkılar serpiştirilmiş yergili komedilerdi; sonraları öbür operalardan yalnızca sözlü diyaloglar içermesiyle ayrılan ciddi müzikli oyuna dönüşmüştür. ...devamı ☟
18. yüzyıl ortalarında yazar Charles-Simon Favart'ın katkısıyla opera-comique metinlerinin edebi düzeyi yükseldi; oyunlarda kullanılmaya başlayan yeni bestelenmiş şarkılar da zamanla popüler vodvillerin yerini aldı. Bir süre sonra gündelik yaşam içinde rastlanan insanların öyküsü de konu olarak alınmaya başladı. Soylu, sade yaşam görüşüyle bu gelişmede etkili olan Jean-Jacques Rousseau da Le Devin du village (1/52; Köy Kahini) adlı bir opara-comique yazdı. 18. yüzyılın Nicolas Dalayrac, Egidio Du-ni, Pierre-Alexandre Monsigny ve François Philidor gibi ikinci dereceden bazı bestecileri opira-comique türünde uzmanlaştı. Bu Fransız türünü yeğleyen Viyanalı izleyiciler için yazan Gluck, o dönemde çok sayıda opira-comique yazmış tek büyük besteciydi. Bu dönem opara-comique'lennin başlıca özellikleri toplumsal yorum, aşk ya da entrikaya dayanan hafif olay örgüsü ve neşeli müzikti. 18. yüzyıl sonu ile 19. yüzyıl başlarında bu geleneği sürdüren Andr6 Gr6try, François Boieldieu ve Daniel Auber daha ciddi ve romantik konular seçtiler; orkestrayı da daha etkili bir biçimde kullandılar. Bu döneme özgü türlerden biri de öyküsü siyasal zorbalığın yenilgiye uğratılmasına dayanan "kurtuluş operası"ydı. 1830'a doğru opĞra-comique görkemli operaya (grand opira) yaklaşan ciddi müzikli oyuna dönüştü ve zamanla yergi özelliğini yitirdi. George Bizet'nin Carmen'i (1875) sözlü diyaloglar içeren, buna karşılık trajik bir temayı işleyen geç tarihli tekil bir opira-comique örneğidir.
Bu konuda henüz görüş yok.