Türkçe Bilgi: karakter

Karakter Bir şey üzerinde değişmeden kalan izler, bir şeyi benzerlerinden ayırmaya yarayan temel hususiyet, üstün manevi özellik, bir nesnenin ayırıcı özelliği. Fransızcadan gelen kelime; huy, mizac, seciye yerine de kullanılır. Genel olarak, bir nesnenin yapısını, diğer nesnelerden ayıran kalite ve vasıflara karakter denilir. Ahlaki değerleri ifade etmek için de kullanılır. “Karakter sahibi insan” veya “karaktersiz şahıs” tabirleri böyledir. İyi ve kötü kimseleri belirtmek içindir. Biyoloji ilminde karakter, herhangi bir canlının görülebilen bir özelliği veya davranış tarzıdır. Genetikte ise, bir veya bir grup genin bir fenotipte görülen ifadesidir. Karakter, daha çok şahsiyet psikolojisini ifadelendirmede kullanılan ilmi bir tabir olmuştur.

Psikolojide karakter kelimesi, bir insanın kendine has davranış ve düşüncelerini belirtmek için kullanılmaktadır. Ferdin kendine mahsus davranış özelliklerine karakter adı verilmiştir. Bir bakıma karakter, bir şahsın, ruhi hayatının dışarıdan görünüşüdür. Kalıplaşmış bir yapıdan uzak olan insanın ruhi hayatı, değişkenlik ve karmaşık bir özelliğe sahiptir. Karakterin belirmesi, kişinin kanaatleriyle davranışlarının arasında devamlı bir uygunluğun bulunmasına bağlıdır. Bu kanaat ve davranışların iyi ve kötü olmasına göre insan şahsiyeti gelişmesinde, doğuştan getirilen mizac, huy, zeka ile fizik veya sosyal çevreden kazanılan değerlerin etkisi büyüktür. Bu bakımdan karakter, “Çok çeşitli davranışlardan, toplumun kültür değerlerine göre, iyi veya kötü olanlarının yahut doğru veya yanlış olanlarının bir insan tarafından devamlı yapılmasıdır.” diye de tarif edilmiştir. Psikolojide mizaç, karakter ve şahsiyet içiçe geçmiş üç kavramdır. Bu bakımdan bazı klasik kitaplarda bile biri diğeri yerine kullanılmaktadır. Bunun yanında bazı psikologlar karakteri, şahsiyetten ayrı mütalaa etmektedir. Bunlardan bazılarının karakter hakkındaki görüşleri şöyledir:

Kant, karakter’i bir insanın düşünme, davranış ve hissetme tarzı olarak kabul eder. Bazı müellifler için karakter, eğilimlerin topluluğudur. Bourlud’a göre karakter, ferdin istikrarlı eğilimlerinin sentezidir. Dupre, karakteri, ferdin alışılmış reaksiyonlarının topluluğu diye tarif etmiştir. Çeşitli tariflerden, şöyle toplu bir tarif daha yapılabilir:

“Karakter, her birimizi vasıflandıran hissetme, düşünme ve hareket etme tarzlarının bütünlüğüdür.”

İnsanda, fizyolojik ve morfolojik (şekille ilgili) karakteristiklerinin topluluğuna mizaç denilirken, ferdi canlılıkları ve dürtüleriyle bütün anadan doğma içgüdülerin topluluğuna da fıtrat (yaradılış, hilkat, nature) denebilir. Bütün bu izahlara göre karakter, insanın doğuştan bünyesinden menşe alan mizaç ile huyun teşkil ettiği kompleks (karmaşık) bir örgüden ibarettir. O halde karakter, zeka ve ahlakın yönlendirilmesi altında, mizaç ve hilkat dediğimiz anadan doğma unsurlarla fizik ve psiko-sosyal çevre arasındaki karşılıklı faaliyetin birleşik bir sonucudur, denilebilir. Mizaç ve motivasyonal (güdülerle ilgili) eğilimlerin topluluğu şahsın iradesiyle çok değişebildiği halde, karakter terbiye ve ferdi gayretle oldukça az değişmeler gösterir.

Belli bir karakter yapısında olan insan, belli hallerde tutarlı ve önceden az çok kestirilebilen tepkiler gösterir. Her insan çocukluk yıllarında, çevresiyle sürekli tesir görme neticesi, kendine has bir tepkiler sistemi geliştirir. Başka bir deyişle savunma ve uyum mekanizmaları aracılığı ile bir intibak sağlamaya çalışır. Kendi faydasına olan, ama çevresine ters düşmeyen çözümler geliştirir. Haz veren, tatmin sağlayan yollardan gider, kendi dürtü(dirve) veya motivleriyle(güdü) çevre isteklerini bağdaştırmaya uğraşır. Bu maksada umumiyetle egonun düzenleyici, uzlaştırıcı ve bütünleyici fonksiyonu aracılığıyla ulaşır. İyi işliyen bir karakterde, bugünkü psikiyatrinin kabul ettiği mefhumlarla ifade edilecek olursa, id-ego-süperego ve çevre arasında belli bir denge ve uyum sağlanmıştır. Oysa bu denge nevrozlarda ve psikozlarda bozulmuştur. Karakter bozukluklarında uyumsuzluk ego ile çevre arasındadır. İd-ego-süperego dengesi çarpık da olsa vardır. Karakter bozukluğu kendini insanlar arası münasebette gösterir.

Ahlak ilmi, ruh sağlığı bilgisi demektir. Kötü huylar, ruhun hastalığı ve kötü işler, bu hastalıkların alametleri, arızalarıdır. İslam alimlerinin çoğuna göre, herkesin huyu değişebilir. Hiçbir kimsenin huyu, yaratılıştaki gibi kalmaz. Sonradan değişebilir. Huylar değişmeseydi, peygamberlerin getirdikleri dinler, boş lüzumsuz olurdu. alimlerin sözbirliği ile koymuş oldukları terbiye ve ceza usulleri abes olurdu. Bütün ilim adamları, çocuklarına ilim ve edep vermiş ve terbiyenin fayda sağladığı her zaman görülmüştür. Şu kadar var ki, bazı huylar pek yerleşmiş; ruhun hassası gibi olmuştur. Böyle huyları değiştirip, yok etmek pek güçtür. Böyle ahlak, çok cahil, kötü kimselerde bulunur. Bunu değiştirmek için çok uğraşmak lazımdır.

Patolojik olsun olmasın bütün karakter yapıları için geçerli olan belli başlı keyfiyetler şöyle sıralanabilir:

a) Karakterlerin çekirdekleri hayatın ilk yıllarında atılır ve teşekkül eder. Ancak karakterin gelişmesi ve son biçimini alması ergenlik ve delikanlılık çağının sonuna kadar sürer. Böylece karakter çizgileri uzun bir sürede belirir; oysa nevrotik belirtiler kısa sürede ortaya çıkabilirler.

b) Herkesin karakteri kendine hastır; parmak izi gibi onu başkalarından ayıran göstergedir.

c) Karakter çizgileri, uzun sürede biçimlendiği için yıllar geçtikçe katılaşır ve değişmez bir özellik haline gelirler. Terbiyenin belli yaştan sonra güç hale gelmesi, bunun böyle olduğunu göstermektedir.

d) Karakter çizgileri veya nitelikleri egosintoniktirler. Yani kişinin normal dışı davranışları kendini rahatsız etmez, tersine haz vericidir.

e) Karakter bozukluklarında iç çatışmaları ve dürtüler açığa vurulmuş, kişinin davranışına aksetmiştir. Yani karakter bozukluğu olan bir kimse kendisini çevreye değil, çevreyi kendisine uydurma yolunu seçmiştir. Buna “alloplastik uyum” denir. Bu hal, şahsın çevresiyle ve toplumun ahlak ve kıymet hükümleriyle çatışmasıyla neticelenir. Halbuki nevrotik dürtülerini, temayüllerini açığa vurmakta güçlük çeker. Kendisini değiştirmek yoluyla, kendi zararına etrafa uymaya çalışır. Buna “otoplastik uyum” denir.

Karakterin gelişmesi: Uygun bir aile ortamında küçük bir çocuk, ana-babasının yardımıyle hangi insiyaklarını nasıl düzenleyeceğini, neyin yanlış, neyin doğru olduğunu öğrenir. Çocuk, doğumdan başlayarak karşılaştığı engellenmeleri, çatışmaları yenmek için savunma mekanizmaları vasıtasıyle özel tepkiler gösterir. Teşekkül eden sağlıklı veya patolojik tepkiler yeni hallerle karşılaşıldıkça tekrarlanır. Çünkü bir davranışın tekrarı, yeni çözüm bulunmasından daha kolay ve ekonomiktir. Böylece benzer hallerde aynı davranış ve tepkiler ortaya çıkar ki, bu da karakteri, o kimseye has bir şekilde teşekkül ettirir. Aslında karakter, kazanılmış alışkanlık, tepki ve davranışların terkibinden başka bir şey değildir.

Gelişme dönemlerinde ortaya çıkan değişik meselelerin, çatışmaların (frustrasyon) çözülmesiyle karakterin teşekkülü tamamlanır.

Karakter Bozuklukları

1. Yetersiz karakter (inadequate caharacter): Bu çeşit karakter yapısında bir insan, fizik ve zeka bakımından eksikliği olmadığı halde sosyal alanda yetersiz davranış gösterir. Hiçbir işte belli bir heves veya tutkusu yoktur. Başladığı bir işi pek seyrek olarak sonuna kadar götürür.

2. Şizoit karakter (Schizoid c.): Şizofrenik hastaların bazı özelliklerini taşırlar. Kendi içlerine kapanma, kendi özel dünyalarında yaşama temayülü gösterirler. Başkalarıyle kolay münasebet kuramazlar. Ruhi alışverişleri çok satıhta kalır. Hissi küslük gösteren kimselerdir. Çok hassastırlar, çabuk kırılır, fakat belli etmezler.

3. Siklotimik karakter (Cyclothymic c.): Geniş bir hissiyat dalgalanması içindedir. Bir zaman canlı, neşeli olur. Bir süre sonra neşesiz, durgun, kendine güvensiz olabilir.

4. Paranoit karakter (Paranoid c.): Kuşkulu, kuruntulu ve alıngandır. Sevilmediği, kötülüğünün istendiği inancı içinde her şeyi ters yorumlar. Temel güven duygusu geliştirememiş bir insandır.

5. Duyguca dengesiz karakter (Emotionally unstable c.): Aşırı derecede çocuksudur. Küçük bir uyarılma veya kışkırtılma ile çok neşeli bir durumdan çok öfkeli veya çok üzgün bir duruma geçebilir. Bencil ve egosantrik olup yalnızca kendisini sever.

6. Pasif-agresif karakter (Passive-aggressive c.): Bu çeşit, karakter yapısındaki bir insan, saldırganlık insiyaklarını dizginleyemeyen kişidir. Üç ayrı şekilde olabilir. Pasif-bağımlı tip çaresiz, asalak, çocuksu davranışlı çevreden sürekli destek bekleyen bir insandır. Pasif-saldırgan tip açıkça başkaldıramayan, ama doğrudan boyun eğmeyen kişidir. Hayır demese bile söyleneni ya yapmaz, yahut eksik yapar veya geciktirir. Saldırgan tip saldırganlık insiyaklarını açıkça, ama dizginsiz olarak dışa vuran kimsedir.

7. Kompülsif karakter (Compulsive c.): Düzenli, titiz, temizliğe aşırı düşkündür. İşinde, kıyafetinde, hayat tarzında kurallara sıkı sıkıya bağlıdır. Bir işte üst durumunda ise, altında çalışanlardan çok şey bekler veya her işi kendi yapmaya kalkar. Şuur dışında güçlü bencillik, düşmanlık, inatçılık, pislik ve düzensizlik temayülleri saklıdır.

8. Histriyonik karakter (Histrionic c.): Klasik olarak “histerik karakter” diye bilinen ve daha çok kadınlar arasında görülen, ama erkeklerde de bulunabilen bir karakter türüdür. Histriyonik kişi yapmacık hareket eden, durumla orantısız olarak dramatik tepkiler sergileyen insandır. Mantıksız ve tutarsız davranır. Yapmacık davranışlarını bir topluluk önünde sergilemeye özen gösterir. Yalana, abartmaya, hayali hikayeler söylemeye yatkındır.

Sosyopatik Karakter Bozuklukları

1. Antisosyal karakter (Antisocial c.): Eski tabirle psikopat denen bu kimseler davranışlarıyla cemiyetin törelerini, geleneklerini saymayan veya kanunlarını çiğneyen kişilerdir. Başkalarının haklarına saygı göstermeyen, yalan söyleyen, kavga eden, dolandıran, yaralayan, öldüren, ırza geçen ve umumiyetle cemiyete karşı suç işleyen insanlardır. Bencil, mesuliyetsiz yaşayışları zevk kaidesine göre düzenlenmiştir. İsteklerini elde edemezlerse, maksatlarına ulaşmak için her çareye başvurmayı hakları sayarlar. Eski tecrübelerden veya hatalardan ders almayı bilmezler. Yaptıklarından pişmanlık, işledikleri suçtan suçluluk duymazlar. Antisosyal davranışlı insanlar çoğunlukla çocukluklarında ezilmiş, çok baskı ama az sevgi ve alaka görmüş insanlardır. Egolarının gelişmesi bozuk ve çarpık, süperegolarının gelişmesi bazı alanlarda yeterli, bazı alanlarda yetersiz kalmıştır. Yaptıkları suçun cezalandırılmayışı pekçok psikopatta bunalım ve huzursuzluk doğurur. Yakalandıkları zaman gösterdikleri kayıtsızlık, şuur-dışı suçluluk hissinden kurtuldukları içindir.

2. Dissosyal karakter (Dyssocial c.): Cemiyet içinde bazı yörelerde ve küçük topluluklarda özel gelenek veya görenekler vardır ki bunlar büyük cemiyetin gelenek veya görenekleriyle çatışır. Yankesicilik veya çalmayı meslek edinmiş bazı bozuk çevrelerde, itibar gören bir kimse kendi çevresi haricinde psikopat veya antisosyal kişi sayılabilir. Kan davası güdülen bazı mahallerde, adam öldürmeye suç veya günah gözüyle bakılmaz.

3. Geçici karakter bozuklukları: Bir insanın karakteri ne kadar dengeli olursa olsun dış zorlara, baskılara (stress), tehlikeli hallere uyma kabiliyetinin bir hududu, dayanma gücünün yıkıldığı bir nokta vardır. Normal insanların zor durumlarda geçici nevrotik veya psikotik (akıl hastalığı ile ilgili) belirtiler gibi davranış bozuklukları göstermeleri de rastlanan bir hadisedir. Bazı insanlar evlenme, doğum, askerlik, işsizlik, ayrılık gibi mutat hadiseler karşısında bile eski karakterlerine uymayan davranış bozuklukları gösterirler. Bu davranışlar halin düzelmesiyle kaybolabilirler. Buna “yetişkinlerin hususi hallerde reaksiyonları” (Adult situational reaction) denir. Pek mutat sayılmayan felaketler, cephede uzun süre çarpışma, esaret, ölümler gibi hallerde normal insanlarda görülen davranış bozukluklarına da “zor hallerde reaksiyonlar” (Gross-stress reaction) ismi verilir.

Karakter umumiyetle değişmez bir keyfiyet gösterir. Fakat çok hususi ve zor hallerde beklenmedik veya evvelden kestirilemeyen inhiraflar (sapmalar) olabilir. Bunun haricinde merkezi sinir sisteminin mühim hastalıklarında, başlangıçta belki de en mühim değişiklik karakter hususiyetlerinde bozulma ile belirir. Damar bozuklukları, metabolik, toksik hastalıklar ve beyin uru gibi hallerde karakter keyfiyetleri süratli değişmeler ve sapmalar gösterebilir ve erken teşhis için bir ipucu olabilir.

Karakter terimi bazan kişilikle eş anlamda kullanılır, fakat daha dar bir anlamda, kişiliğin başkaları tarafından, sosyal, etik veya moral kriterlerle ilgili olarak değerlendirilen görünüşleri anlamına gelir. Böylece, bir kişinin karakter yapısı, o kişinin sosyal ortama uyum biçimini belirleyen nispeten dengeli, belirli, organize ve integre güdüler, tutumlar, değerler, savunma mekanizmaları ve güdüsel anlatım yollarını kapsar. Organizasyon ve integrasyon derecesi, kişinin karakter "gücünü" belirler.Karakter yapısı, nevrozun etyolojisini açıklayıcı bir kavram olmuş ve karakter nevrozlarıyla sitüasyon nevrozları arasında ayrım yapılmıştır. Özellikle psikanalitik teori, nörotik karakterin önemi üzerinde durur.

Karakter, bir öğrenme proçesiyle, fakat toplumsal anlamda bir öğrenme proçesiyle edinilir. Sosyal psikologlar ve sosyologlar, toplumun benimsediği davranış biçimlerini ve değerleri kişinin öğrenmesi proçesi için sosyalizasyon terimini kullanmaktadırlar. Bu bilim adamlarının hepsi, bu tip öğrenmenin en çok toplumdaki güçlü ve nüfuzlu kişilerle toplumsal karşılıklı ilişki yoluyla sağlandığı konusunda hemfikirdirler. Böylece, yetişkinler yeni bir ortama uymaya daha yatkın olduklarından, sosyalizasyon terimi genellikle çocuklar için, özellikle de ailelerin çocuklara uyguladıkları eğitim anlamında kullanılmaktadır. Davranış üzerinde duran psikologlar, sosyalizasyonu ve sonucundaki karakter oluşumunu normal öğrenme proçesleri ve özellikle ailenin çocuk üzerinde kurduğu ödüllendirme-cezalandırma sistemiyle açıklamaktadırlar; yine de, taklidin (bkz.) ve sosyal bir modele az çok benzemeye çalışmanın da, karakter oluşumu bakımından çok önemli olduğunu ileri sürmektedirler. Freud'cu (bkz.) Teori, kişinin aile değerlerini benimseyerek bir süperego (bkz.) edindiği idantifikasyon (bkz.) kavramını ileri sürerek bir adım daha atmıştır. Psikanaliz yönteminde, ayrıca çocuğun gelişiminde kritik olgunlaşma aşamaları olduğu ve libidonun (bkz.) (erotik enerji) o aşamaya özgü belli faaliyet ve nesnelere yöneldiği üzerinde durulmaktadır. Oral, anal, fallik ve genital aşamalar tanımlanmıştır. Bu aşamalardan birinde, belli bir çeşit libidonun kalıcı olarak yerleşmesi anlamına gelen fiksasyonlar (bkz.) oluşabilerek, karakter yapısını etkiler ve bu fiksasyonlar nörotik bozukluğun karakteristiği olan regresyonun (bkz.) (yani, daha çocukça bir davranış biçimine ve emosyonel tepkiye dönüş) derecesini belirler. Böylece, anal karakter yapısı gösteren bir yetişkinin ukala, cimri, huysuz ve obsesyonel olduğu ileri sürülmektedir. Bu gibi özelliklerin, gelişimin anal aşamasında, çocuğun tuvalet eğitimine ailenin müdahale etmesi ve dolayısıyla çocuğun duyduğu zevk ve gösterdiği tepkinin kalıntıları olduğu düşünülmektedir.

Karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

Kurgusal karakter

Predatör (hayalî karakter)

Çince karakterler

Karakter (Bilişim)

Kurtlar Vadisi karakterleri listesi

Damat Ferit (hayalî karakter)

Behzat Ç. Bir Ankara Polisiyesi karakterleri listesi

Tezat karakter

Karakter

Karakter Hakkında Detaylı Bilgi

Karakter Sözlük Anlamları

karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

karakter

Görüşler ve Yorumlar

Okuma Önerileri

Kurgusal karakter

Predatör (hayalî karakter)

Çince karakterler

Karakter (Bilişim)

Kurtlar Vadisi karakterleri listesi

Damat Ferit (hayalî karakter)

Behzat Ç. Bir Ankara Polisiyesi karakterleri listesi

Tezat karakter