Gençliğini konyak işinde babasına yardım ederek geçirdikten sonra, Monnet I. Dünya Savaşı`nın patlak vermesi ile gerekli malzemelerin toplanması ve nakliyatının örgütlenmesinde yararlılık göstermeye çalıştı. Müttefiklerin çözümleyemedikleri bu "güç sorunu"nun çözümlenmesinde onun çabalarının büyük yardımı oldu.
Konsülün Başkanını, Fransa ve İngiltere tarafından malzeme tedarikinin koordinasyonu ve nakliyatına dair tasarlanmakta olan Monnet Önergesi`nin geçerliliğini kabule ikna etmekte başarılı oldu. Monnet çarpışma alanlarına kaynak aktarımını koordine edecek bir sistem geliştirmek üzere Londra`ya gönderildi; gösterdiği parlak başarılar nedeniyle, Monnet Milletler Cemiyeti genel sekreter yardımcılığına atandı (1919-1923). Yeni uluslararası örgütlenmenin “ahlaki gücü, kamuoyuna yaklaşımı ve eninde sonunda üstün gelecek gelenekleri ile” kendini kabul ettirebileceğini hisseden Monnet, yeni misyonuna büyük bir hevesle başladı. Ama kısa bir zaman içinde Milletler Cemiyeti`nin kendine hedef olarak belirlediği barış ve uyum ereklerini başaramayacağını anladı. Kararlar yalnızca oybirliği ile alınabilirdi.
Hayal kırıklığını bu dönemde yaptığı bir açıklamada ifade etmiştir: “veto önemli bir sebeptir ve aynı zamanda da milli egoizmin üstesinden gelinmesinin imkansızlığının sembolüdür.” Bu düşünce onu ortak bir irade ya da ortak bir yararın gerçekleştirilemeyeceğine inandırmıştır. Bu nedenle, 1923`te görevinden istifa ederek aile işine geri dönmüştür.
İkinci Dünya Savaşı`nın başında, Monnet bir kere daha Müttefiklerin kaynaklarının ortak yönetimini örgütlemek için Londra`ya gönderilmiştir. Haziran 1940`ta, Fransız ordusu Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi birliklerince yenilgiye uğratılırken, Monnet Fransa ve Büyük Britanya arasında federal bir birlik olan “joint commoniquí©”i tasarlamıştır -birlik şöyle anlatılmaktadır: “İki hükümet gelecekte Fransa ve Büyük Britanya`nın iki ayrı ulus değil tek bir Anglo-Fransız Birliği olacağını beyan etmektedir. Birliğin yapılandırılması savunma, dış ilişkiler ve ekonomik ilişkiler alanlarında ortak örgütlenmeleri içerecektir. . . İki Parlamento resmi olarak birleşecektir.” Bu önergesi Churchill ve De Gaulle tarafından kabul görmüştür. Ne var ki, Fransız siyasi sınıfının yenilgiyi çoktan kabul etmiş olması nedeniyle, onun bu girişimleri Fransa`nın yenilgisini engelleyememiştir.
Bu nedenle Monnet “Victory Programme for the Allied Cause” (Savaş Gücü Komitesi) üzerine çalışmak amacıyla Washington`a gitmeye karar vermiştir. Amerika`nın “demokrasinin en önemli mühimmat deposu” rolünü yerine getirebileceğine ikna etmiştir. Ünlü iktisatçı Keynes savaşın sonunda, büyük çabalarıyla Monnet`nin muhtemelen İkinci Dünya Savaşı`nın yaklaşık bir yıl kadar erken bitmesini sağladığını söylemiştir. 1943`te yapılan toplantılardan birinde Monnet şöyle demiştir: “devletler milli egemenlik temelinde yeniden yapılanmadıkları takdirde, barış içinde bir Avrupa olmayacaktır. . . Avrupa ülkeleri halklarına gerekli refah ve toplumsal kalkınmayı temin etmek için çok küçüktürler. Avrupa devletleri kendileri için bir federasyon kurmalıdırlar. . .”
Kurtuluşun hemen ardından Monnet Fransız hükümetine bir “küresel modernleşme ve ekonomik kalkınma planı” sunmuştur. Fransız ekonomisinin yeniden yapılandırılmasında önemli çalışmaları yürütmek üzere Planlama Müdürlüğüne atanmıştır. 1947`de Monnet, Fransa`nın Marshall Planı`na katılımına yol açan Fransız ekonomik kalkınması için Monnet Planı`nı kaleme almıştır.
1949`da Monnet önemli bir kömür ve çelik bölgesi olan Ruhr`un kontrolü için Almanya ve Fransa arasındaki ihtilafın tehlikeli boyutlara tırmanmakta olduğunu fark etmiştir. Bu, tıpkı Birinci Dünya Savaşı`ndan sonra olduğu gibi, savaşın olası başlangıcının sinyallerini vermekteydi. Ne var ki, bu gerginliğin çözümü federasyon olamazdı. Bu gerekçeyle Monnet, birkaç işbirlikçi ile birlikte, devrimci bir önerge taslağı hazırlamıştır: Fransız-Alman kömür ve çelik kaynaklarının bir Avrupa Hükümeti`nin kontrolü altında toplanması. Robert Schuman tarafından gelen bir önergenin ardından Monnet Schuman Planı taslağını hazırlamıştır: “Kararları Fransa, Almanya ve onlara katılacak diğer ülkeleri bağlayıcı olacak bir Yüksek Otorite`nin kurulması yoluyla, bu önerge barışın korunması için zorunlu olan bir Avrupa federasyonunun ilk sağlam temellerini teşkil edecektir.” Robert Schuman önergeyi kabul etmiştir ve Adenauer ile fikir birliği içinde, 9 Mayıs 1950`de önergeyi kamuoyuna sunmuştur. Bir yıl sonra, Paris Antlaşması ile altı ülke (Fransa, Almanya, İtalya, Belçika, Hollanda ve Luxembourg) bugünkü Avrupa Birliği`nin habercisi olan Avrupa Kömür ve Çelik Birliği`ni (ECSC) kurmuştur. ECSC`nin ilk başkanı olan Monnet (1952-1955) birliği Avrupa`nın ekonomik ve siyasi entegrasyonunun ve AVRUPA BİRLİÄİ`nin ilk adımı olarak değerlendirmiştir. ESCS`nin yaratılması gerçekten de Monnet tarafından öngörülmüş sonuçları doğurmuştur. Avrupa sorununun tüm unsurları Fransız-Alman uzlaşması ile dindirilmiştir. İhtilaftan siyasi işbirliğine doğru bir geçiş yaşanmıştır ve bu ESCS projesinin içerdiği demokratik gücün tohumlarının gelişmesini mümkün kılmıştır.
1955`te, Fransa`nın Avrupa Savunma Komitesi`ni (EDC) onaylamayı reddetmesiyle kızışan ciddi krizin ardından Monnet ESCS Başkanlığı`ndan istifa etmiştir. Siyasi ve ekonomik entegrasyon için mücadele etmek ve resmi kurumsal yapıların dışındaki yapılar üzerinden Birleşik Avrupa Devletleri fikrini benimsetmek için Monnet, Hareket Komitesi`ni kurmuştur ve bir anlamda Avrupa`nın ilk lobicisi olmuştur. Hayatının kalanını Avrupa`nın birleşmesi yolundaki çalışmalara adamıştır.
Monnet Komite`yi yaratmıştır ve Komite de Avrupa ve dünya siyasetini geliştirmiştir. Yani, yüzyılın ikinci yarısında Avrupa ve dünya, tohumları tek bir adam tarafından, Jean Monnet tarafından ekilen Avrupa birliği fikrini takip etmiş ya da ona karşı çıkmıştır.