Genel olarak bir mikroişlemcide programlar öncelikli olarak yazmaçları kullanırlar. Yazmaçlar, mikroişlemcinin içerisinde bulunan, mikroişlemcinin saat hızında çalışan ve çoğu işlemcide 32 bit (32-bitlik işlemci diye anılırlar), yeni işlemcide 64 bit uzunluğunda olan çok hızlı bellek bölgeleridir.
Tabi ki mikroişlemcinin fiziksel boyutları sınırlı olduğundan yazmaçlar da sınırlı sayıdadır. Bu yüzden programlar, büyük veriler işlerken nispeten daha yavaş olan ancak yine de sabit disklerden çok daha hızlı olan ara bellek bölgesine başvurulur.
Ara bellek (ing. RAM) bölgesinde, yıllar boyu değişik teknolojiler kullanarak gerek güç tüketimini, gerekse veri yoğunluğunu iyileştirmeye çalışmışılmıştır. Bu teknolojilerden birkaçı SRAM (Static RAM), DRAM (Dynamic RAM), DDR-SDRAM (kısaca DDR) (Double Data Rate - Synchronous DRAM) şeklindedir.
Ara bellekler zaman zaman harici elektrik depolama sistemleri (piller vs.) ile desteklenerek sabit diskin veri depolama yeteneği ile ara belleğin hızını birleştirmek için düzenlenmişseler de bugün son kullanıcı için kayda değer bir örnek bulunmamaktadır. Yine de çok büyük miktardaki verilerin işlendiği bilgisayarlarda (sunucular vs.) ara bellekler bir araya getirilip kesintisiz güç kaynağına bağlanarak bir çeşit sabit bellek oluşrulur. Doğal olarak bu sistemin çalışma hızı da maliyetleri de çok yüksektir.
"Ara bellek" ismi, bu bölgenin mantıksal olarak "arada" olmasından gelir. Mikroişlemcinin amacı dış dünyayı yönetmektir. Dış dünya ile mikroişlemci arasındaki her veri akışı bu bellek bölgesi kullanılarak yapıldığı için ara bellek adını alır.