Türkçe Bilgi: Cahiliye dönemi

Hak dinlerin, yani peygamberlerin (aleyhimüsselam) bildirdikleri doğru yolun unutulduğu devir. Hususi manada Îsa aleyhisselamın dininin doğru şeklinin unutulmasından, İslamiyetin gelmesine kadar olan bozuk dönem. İslamiyetten önceki Arabistan’ın durumu.

Cahiliye devrinde yeryüzünde bulunan bütün milletler Allahü tealayı unutmuş, huzur ve saadetin kaynağı olan tevhid (Allahü tealanın birliği) inancı ortadan kalkmıştı. Musa aleyhisselamın getirdiği din unutulmuş, Tevrat’ın aslı değiştirilmişti. İsrailoğulları birbirlerine düşmüştü. Daha sonra Îsa aleyhisselamın getirdiği hakiki nasraniyet de büsbütün bozulmuş, aslı ile hiçbir alakası kalmamıştı. Teslis, yani üç tanrı fikri kabul edilmişti. İncil’in aslı kaybolmuş, papazlar istedikleri gibi değiştirmişlerdi. Her iki kitap da, Allah kelamı olmaktan çıkmıştı. Mısır’da, bozulmuş Tevrat’ın hükmü, Bizans’ta yine değiştirilmiş Hıristiyanlık vardı. İran’da ateşe tapılıyor, ateşperestlerin ateşi bin senedir devamlı yanıyordu. Çin’de Konfüçyüsizm, Hindistan’da Budizm gibi uydurma dinler hüküm sürüyordu.

İşte böyle bir zamanda, Arabistan’da da inançsızlık, zulüm son haddine varmıştı. Ahlaksızlık, iftihar vesilesi sayılıyordu. Arabistan, dini, ruhi, ictimai ve siyasi bakımlardan, tam bir cahiliyet, taşkınlık, azgınlık ve sapıklık içerisindeydi. Zayıfların malları zorla ellerinden alınıyor, buna mani olacak bir yetkili bulunamıyordu. Devamlı çekişme halinde olan Arap kabileleri, baskın ve yağmacılığı, kendileri için bir geçim vasıtası kabul ediyorlardı. Zulüm ve yağmacılıkla övünen kabilelerin işgalinde olan Arabistan’da, siyasi bir nizam, ictimai (sosyal) bir düzen kalmamıştı. Kumar, içki, zevk ve sefa alemleri hiç yadırganmıyordu. Kadın, elde basit bir mal gibi alınıp satılıyordu. Kız çocuğunun doğması bir felaket ve yüz karası sayılıyor, hatta küçük kız çocukları diri diri toprağa gömüyorlardı. İnsanlar, inanç bakımından da parçalanmıştı. Kimisi tamamen inaçsız ve dünya hayatından başka bir şey kabul etmiyor, kimisi ise, Allahü tealaya ve ahiret gününe inanıyor, fakat insandan bir peygamberin geleceğini kabul etmiyordu. Bir kısmı da Allahü tealaya inanıyor, ahirete inanmıyordu. Diğer büyük bir kısmı da, Allahü tealaya şirk koşup putlara tapıyordu. Müşriklerin her birinin evinde bir put bulunuyordu. Bunlardan başka hazret-i İbraim’in bildirdiği din üzere olan ve Hanif denilen kimseler vardı. Bunlar, Allahü tealaya inanır ve putlardan uzak dururlardı. Peygamber efendimizin babası Abdullah, dedesi Abdülmuttalib, annesi Âmine Hatun ve Kus bin Saide gibi bazı kimseler, bu din üzere idiler.

İnsanlar her şeyin yaratıcısı olan Allahü tealaya iman ve ibadet etmeyi bırakmışlardı. Şaşkınlıklarından kainatta meydana gelen hadiselere ve Allahü tealanın yarattığı eşyaya, bilhassa elleriyle yonttukları taştan ve tahtadan putlara ilah diye tapınıyorlardı. Herkes birbirine düşmandı. Nihayet sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam dünyayı şereflendirdiler. 40 yaşına gelince peygamberliği bildirildi. İslam güneşi doğdu.İnsanlık alemi, hidayete ve kurtuluşa erdi. Cahiliye devri bitti, saadet asrı başladı. İslamiyet gün geçtikçe bütün dünyaya yayıldı. İnsanlar ruh, düşünce ve yaşayış bakımından rahat ve huzura kavuştu.

Kaynak: Rehber Ansiklopedisi

Cahiliye Dönemi

İlgili konular

Cahiliye dönemi

İslam Tarihi

Asr-ı Saadet

Muharrem

Arap edebiyatı

Taha Hüseyin

şefaat

Varaka Bin Nevfel