Orta Çağ Yunancası, ayrıca Bizans Yunancası olarak da bilinir. Geleneksel olarak 1453'te İstanbul'un Fethi ile tarihlenen, 5. - 6. yüzyıllarda Klasik Antik Çağ'ın sonu ile Orta Çağ'ın sonu arasındaki Yunan dilinin bir aşamasıdır.
7. yüzyıldan itibaren Yunanca, Bizans İmparatorluğu'ndaki tek yönetim ve hükûmet diliydi. Dilin bu aşaması, Bizans Yunancası olarak tanımlanır. Ortaçağ Yunan dili ve edebiyatı çalışması, Bizans İmparatorluğu'nun tarihini ve kültürünü inceleyen Bizans çalışmalarının bir dalıdır.
Orta Çağ Yunancasının başlangıcı, zaman zaman 4. yüzyıla kadar, Roma İmparatorluğu'nun siyasi merkezinin Konstantinopolis'e taşındığı MS 330'a ya da imparatorluğun bölünmesi olan MS 395'e tarihlenmektedir. Bununla birlikte, bu yaklaşım, kültürel ve dilbilimsel gelişmelerden ziyade daha çok siyasi bir varsayım olduğu için oldukça keyfidir. Nitekim, bu zamana kadar, konuşma dili, özellikle telaffuz, çoktan modern biçimlere doğru kaymıştı.
İskender'in fetihleri ve onu izleyen Helenistik Dönem, Yunanca'nın Anadolu ve Doğu Akdeniz'de halklara yayılmasına, konuşma dilinin telaffuz ve yapısını değiştirmesine neden olmuştu.
Orta Çağ Yunancası, Koini Grekçesi olarak bilinen bu yerel dil ile Modern Yunanca arasındaki bağlantıdır. Bizans Yunanca edebiyatı, Attika Grekçesinden hala güçlü bir şekilde etkilenmiş olsa da, Yeni Ahit'in dili ve Rum Ortodoks Kilisesi'nin ayin dili olan yerel Koini Grekçesinden da etkilenmiştir.