Tekdüzelik Doktrini veya Tekdüzen İlkesi olarak da bilinen Tekdüzencilik, günümüz bilimsel gözlemlerimizde işleyen aynı doğal yasaların ve süreçlerin geçmişte evrende her zaman işlediği ve her yerde uygulandığı varsayımıdır.Tekdüzelik veya değişmezlik ilkesi, deney ve gözleme dayalı bilim dallarının tamamında; nedensellik, sebep sonuç ilişkisi ve fizik kanunları gibi temel ilkelerin, zaman ve mekanla değişmediğini kabul eden, ancak kendisinin bilimsel metotlarla doğrulanması imkânı olmayan önermedir. Tek düzelik ve değişmezlik ilkesinin kendisinin bilimsel yöntemlerle doğrulanması mümkün olmasa da, tüm bilim dallarında vazgeçilmez bir ilk kabul, aksiyomdur.
Tekdüze, jeolojide, Dünya'nın jeolojik süreçlerinin geçmişte şimdiki gibi aynı şekilde ve esasen aynı yoğunlukta hareket ettiğini ve bu tür bir tekdüzeliğin tüm jeolojik değişimleri hesaba katmak için yeterli olduğunu öne süren doktrin. Bu ilke jeolojik düşünme için temeldir ve jeoloji biliminin tüm gelişiminin temelini oluşturur.
Ne zaman Cambridge Üniversitesi'nden bir bilim adamı olan William Whewell, 1832'de hakim görüş (felaket) Dünya'nın doğaüstü yollardan kaynaklanmış olması ve İncil Tufanı gibi bir dizi felaket olayından etkilenmiş olmasıydı. Felaketçiliğin aksine, tekdüzeliklik, kayalarda sergilenen fenomenlerin, işlemeye devam eden jeolojik süreçlerle tamamen açıklanabileceğini var sayar; başka bir deyişle, şimdiki zamanın anahtarıdır.
Bununla birlikte, tekbiçimlilik ifadesi tarihe geçti, çünkü felaketçiler ve tekdüzelikler arasındaki tartışma büyük ölçüde öldü. Uygulamalı bir bilim olarak jeoloji diğer bilimlere dayanır, ancak 19. yüzyılın başlarında jeolojik keşif günün fizik ve kimyasını aşmıştır. Jeolojik olayların ilerleyen fizik, kimya ve biyoloji açısından anlaşılabilir hale gelmesiyle, önemli bir felsefi jeoloji ilkesi olarak tekdüzelik ilkesinin gerçeği ortaya çıkmış ve felaketçiler ile tekdüzeliciler arasındaki tartışma büyük ölçüde sona ermiştir.