Kemalettin Tuğcu, 1902 yılında İstanbul`da doğdu. Usta ve kıvrak kalemiyle Türk çocuklarına ömrünü ve gönlünü veren Çengelköyü`nde, büyük bir bahçe içindeki köşklerinde, çocukluk çağlarından başlayıp şiir, roman yazdı. Hiçbir okula gitmedi, hiçbir öğretmenden ders almadı. Kendi kendisini yetiştirmiş ve tercümeler yapacak kadar Fransızca öğrenmiştir.
Yazı hayatına sadece kendisi için başlamış, yazarak yaşamış ve eğlenmiştir. Bu yazı yazma bir avuntu ve bir tutkudur. Kendisi bunu şöyle anlatır: “Ben yazdığım kadar yaşarım. Bana tesir eden bir küçük olayla içimden geldiği gibi yazmaya başlarım. Heyecanım süresince yazarım. Edebi, ilmi, politik bir iddiam yoktur.”
Tuğcu, ilk yazılarını Yavrutürk Çocuk Dergisi`nde yayımlatmıştır. 1936 yılından sonra hemen hemen İstanbul`da çıkan bütün çocuk dergilerinde şiir, hikaye ve çocuk romanları yazmış, bu arada bazı romanları filme alınmıştır. Romanlarında duygu ve sevgi ağırlıklı temalar işleyen Kemalettin Tuğcu`nun, tercüme romanları, on iki adet aile romanı, üç yüz kadar çocuk romanı ve gazete ve dergilerde çıkmış iki yüzden fazla seçme hikayeleri vardır. 19 Ekim 1996 tarihinde bir cumartesi günü vefat etti.
Eserleri
- Veysi Baba
- Üvey Baba
- Saadet Borcu
- Sokak Köpeği
- Küçük Serseri
- Doğduğum Ev
- Kardeşim Tomris
- Komşularımız
- Korkunç Yıllar
- Küçük Adamlar
- Eskici Baba
- Taşyürek
- Uçurum
- Yetim Malı
- Altın Bilezik
- Ana Hakkı
- Benden Sonrakiler
- Benim Babam
- Ceylanlı Bahçe
- Çifte Kumrular
- Çingene Kızı
- Çocuk Hırsızları
- Çocuklar Adası
- Annelerin Çilesi
- Deniz Kızı
- Eski Bir Masal
- Gece Kuşları
- Gülçin Abla
- Güzel Bir Gün
- Hırdavatçı Dede
- İçler Acısı
- Kız arkadaşım
- Kimsesiz Adam
- Kolsuz Bebek
- Küçük Gazeteci
- Mercan Kolye
- Mine`nin Arkadaşı
- Ninelerin Ninesi
- Sakat Çocuk
- Son Çocuk
- Şehir Çocuğu
- Uğurlu Çocuk
- Yer Altında Bir Şehir
- Yuvadan Uzak
- Koruköy`ün Yetimi
